پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

عطاءالله مهاجرانی، عضو کابینه دولت اصلاحات، در شبکه اجتماعی ایکس نوشت:دولت سایه در بخش ولایت فقیه چه برنامه‌ای دارد! گام اول تسخیر مجلس بود. گام دوم تسخیر دولت .گام سوم تسخیر ولایت فقیه؟! .تقریبا همین رویکرد را احمدی نژاد که جلیلی زیربال او بزرگ شد، داشت. الان کجاست؟ این‌ها هم همان سرانجام را خواهند داشت و ... . این در حالی است که بنظر می رسد مهاجرانی در حال ارسال آدرس اشتباه سیاسی است. این برنامه، برنامه گروهی خوارج صفت در کشور است که دغدغه امتزاج مسائل ایدئولوژیک و دینی ، مسائل سیاسی و مسائل اداره و مدیریت فنی کشور حول محوریت مثلا انقلابی گری انقلاب و فراموشی و ایجاد انحراف در دو بعد اسلامیت و جمهوریت نظام را دارند. مشت به سینه کوبیدن آن گروه برای انقلاب هم پشت پرده ، تامین منافع و کسب قدرت دارد. این گروه کمتر از پنج سال دیگر کاملا رسوا شده و از بین می روند. مجددا شما را از دادن آدرس های اشتباه سیاسی برحذر می کنیم.

احسان ناصر، عضو اتاق بازرگانی، درباره واکنش تندرو‌ها به اقتصاد گفت: زبان تعامل با دنیا یک زبان متفاوت با رویکرد جلیلی است. اگر قرار باشد با ادبیات فعلی و غیرتعاملی کار را انجام دهند، قطعاً به مشکل اساسی در اقتصاد می‌خوریم. نوع زبان جلیلی به بیانه خوانی شباهت دارد که اصلاً نمی‌تواند به نفع اقتصاد و کشور ما باشد.

محمد مهاجری در نامه‌ای سرگشاده واقع گرا و در عین حال تند و جانبدارانه، به قالیباف نوشت که: تلاش‌تان برای رئیس‌جمهور شدن بعد از چند دوره و پس از ۱۹سال باز هم ناکام ماند و باید به همان سقف پرواز فعلی که ریاست مجلس است بسنده کنید. کاش به قولی که به نمایندگان داده بودید پایبند می‌ماندید و نامزد نمی‌شدید و اینقدر بد نمی‌باختید. حالا که اشتباهی بزرگ از پس اشتباهات متعددتان کرده‌اید و شکست خورده‌اید بیایید تا فرصت هست، گذشته را جبران کنید. حالا و در مرحله دوم انتخابات، در برابر یک انتخاب بزرگ قرار گرفته‌اید. یکی تسلیم شدن به همین جبهه انقلاب و دفاع از آقای سعید جلیلی و دوم برائت جستن از آن و ایستادن در سمت درست تاریخ. یک سمت تاریخ آن است که از اندیشه افراطی ‌گری و طالبانیسم و ارتجاع و تحجر دفاع کنید و سمت دیگر تاریخ آن است که به این تفکر (که پشت صحنه اش را می‌شناسید) پشت‌پا بزنید. لازم به توضیح است که قالیباف بعد از خبر شکست انتخاباتی خود در مرحله اول، با صدور بیانیه ای، حمایت خود از جلیلی را اعلام داشت.

پژوهش حاضر به بررسی وضعیت افراط گرایی شیعی در جامعه ایران پرداخته و عوامل دخیل در آن را شناسایی نموده است. در پژوهش حاضر وضعیت آتی افراط گرایی شیعی‌ها با جمع خبرگانی در میان گذارده شده که از دل آن، سه سناریو برای وضعیت آینده استخراج شده است. سناریوی اول که بیانگر وضعیت مطلوب است که در آن افراط گرایی شیعی و مراسم‌های تفرقه افکنانه بسیار کاهش یافته، ولی در آینده نیز ادامه خواهد یافت؛ سناریوی دوم بیانگر نامطلوب بودن اوضاع است که مطابق آن فعل و انفعالات داخلی کشور از سوی اکثریت جامعه دینی تصور می‌شده و در صورت ادامه این روال رویکرد‌های ضد دینی افزایش پیدا خواهد کرد. رویکرد سوم ترسیم وخیم بودن اوضاع می‌باشد که بیانگر جنگ مذهبی در آینده ایران است. جمع بندی این سه نظر نشان می‌دهد که اوضاع افراط گرایی شیعی در ایران در وضعیت نامطلوبی قرار دارد که در نقطه تضاد آن گسترش فرهنگ سکولاریزه نیز قابل مشاهده است. از همین رو آموزش مذهبی از ابتدای دوران تعلیم تا دوران بلوغ فکری، در کنار تلاش و عملکرد مسئولان و مدیران کشوری می‌تواند بهبوددهنده اوضاع باشد.

کتاب‌های زیادی درمورد دیدگاه‌های لیبرتارین و چپ چاپ می‌شود. طبیعی است که جامعه دانشگاهی و فکری ایران به‌سمت یکی از این مکاتب می‌روند. در این میان جای خالی افرادی احساس می‌شد که آستین بالا بزنند و بگویند مساله اصلا ایدئولوژیک نیست و بخش زیاد آن فنی است.یکی از علل برداشت عمومی نادرست از مبانی علم اقتصاد، به ویژه سازوکار اقتصاد بازار و نقش دولت در آن، کم کاری اهل دانش اقتصاد است. اقتصاددانان تاکنون نتوانسته اند آن چنان که باید مبانی و یافته های علم اقتصاد را به زبانی ساده به جامعه معرفی کنند؛ و به همین دلیل، کژفهمی در خصوص مبانی علم اقتصاد و سازوکار بازار امری شایع است. نظریۀ اقتصادی دولت، نوشتۀ نیکولاس بار، استاد برجستۀ اقتصاد در مدرسۀ اقتصاد لندن، کتابی است درسی و جامع که به موضوعات مطرح در حوزۀ رفاه اجتماعی و نگرانی های روشنفکران دربارۀ آنها می پردازد. نویسنده در جدالی فکری با چپ گرایان از یکسو و طرفداران افراطی بازار از سویی دیگر، با اتکا به دانش اقتصاد، از چهارچوبی متقن برای نظرات خود بهره می گیرد. همان گونه که او در جای جای کتاب عنوان می کند، نقش دولت در اقتصاد بیش از آنکه موضوعی ایدئولوژیک باشد، مسئله ای فنی است و تلاش عده ای برای ایدئولوژیک کردن آن از عدم تفتن آنان به موضوعات فنی ناشی می شود. نویسنده تلاش می کند با بهره گیری حداقلی از روابط ریاضی، ایده های اصلی خود را مطرح کند و با فراست کامل به نقدهای رایج برحسب مبانی ترسیم شده پاسخ گوید

واژه تمدن نوین اسلامی درحالی به‌نحو ملال‌آوری بازتولید و تکرار می‌شود که دو بال حوزه و دانشگاه در ساده‌ترین حوزه‌های علمی در حوزه علوم انسانی و اسلامی عقب‌افتادگی‌هایی دارند که به‌راحتی قابل‌شناسایی است. حال اینکه با نگاهی به تاریخ شکل‌گیری تمدن غرب متوجه می‌شویم این نهاد دانشگاه بود که توانست با حل کردن مسائل حکمرانی در چند مرحله به‌طور دقیق و روشمند، به تحقق تمدن غرب کمک کند.هدف نگارنده این متن عبور از بحث تمدن‌سازی نیست و مساله صرفا توجه به اهمیت مساله دولت‌سازی است. اگر همین ظرفیتی که پای ادبیات تمدن‌سازی خرج شده، صرف کلان ایده دولت‌سازی شود، قطعا مسیر مراحل پنج‌گانه مورد نظر رهبر انقلاب هموار‌تر می‌شود. از این رهگذر مسیر تحقق تمدن اسلامی نیز عینی‌تر و شفاف‌تر می‌شود. اما در دوره فعلی توجه بیش از اندازه به بحث تمدن‌سازی فهم ما را از معاصرت خود اندک می‌کند و با توجه به تحولات عجیب و بسیار پرسرعت جهان، بیش از آنکه ما را به‌سمت تمدن حرکت دهد، دور‌تر خواهد کرد.

کتاب «برنامه فرانکلین در ایران» که چندماه قبل از نشر شیرازه توسط مهدی گنجوی به چاپ رسید، حاصل بحث تازه درباره جنگ سرد در بازه زمانی سال‌های ۱۳۳۲ تا ۱۳۵۶ بود.وقتی کلمه‌ای یا مفهومی مثل امپراتوری را استفاده می‌کنید به مجموعه تاثیر و تاثرها، فشارها، برنامه ریزی‌ها و... اشاره می‌شود که ناقض فرض اولیه دولت- ملت به‌عنوان واحد‌های خودمختار و مستقل است. درواقع می‌گوید در دنیا یک‌سری دولت- ملت وجود دارد که خودمختار نیستند، چون تحت‌تاثیر متروپل‌ها یا مراکز امپراتوریایی یا منطق امپراتوریایی و... قرار دارند. این با فرض اولیه در تعریف دولت- ملت در تقابل است، بنابراین مفهوم امپراتوری چیز‌هایی شبیه امپراتوری است. کتاب شرح می‌دهد که چه کار کردند و در کدام کشور‌ها این برنامه اجرا شد؛ ایران، الجزایر، عراق و ۱۲ کشور را نام می‌برد که در آن‌ها برنامه فرانکلین اجرا شد که موفق‌ترین‌شان ایران بود.

سیاست ورزی را می توان یکی از اصول پایه ای ارتقاع اجتماعی محسوب کرد به شرطی که این حوزه آلوده به سیاست بازی و سیاسی کاری نشود. آلودگی حوزه سیاست به انواع انحرافات ، مسلما باعث سیاست زدایی و سیاست گریزی شده که بنوعی خودش سیاست ورزی جدید است . سوال اینجاست که آیا این برداشت که جامعه ما در وضعیت سیاست‌زدایی قرار دارد، برداشتی درست است و آیا می‌توان درباره فرمی جدید از سیاست در ایران بحث کرد؟ سال گذشته که اعتراضات در جریان بود، قصد داشتیم به‌صورت بنیادی به این مساله بپردازیم که جامعه با چه بحران‌هایی مواجه است که شکلی از اعتراض را در ۹۶، ۹۸ و ۱۴۰۱نشان می‌دهد. مجموعه‌ای از گفت‌وگو را شکل داده و وقتی که آنها را کنار هم قرار دادیم، به این نتیجه رسیدیم ظاهرا هم جامعه ما و هم دولت‌ها یکی پس از دیگری در فهم وضعیتی که دچارش هستند، مشکل دارند. شرایطی که می تواند به تئوری سیاست زدگی، سیاست گریزی و سیاست زدایی شدگی جامعه ایرانی ، قوت بخشد.

علی اکبر گودرزی (هوادارانش او را در ابتدا «چوپان زاده آزاده» و سپس «امام» می‌نامیدند /زاده ۱۳۵۵ و در شناسنامه ۱۳۳۸ در روستای دوزان شهرستان الیگودرز - درگذشت ۳ خرداد ۱۳۵۹) مصداق همان آدم‌های با دانش اندک و ایمان زیاد بود که می‌توانست هزاران نفر را به پای برداشت‌های انحرافی خود از متون دینی، قربانی کند و یک جامعه‌ای را به قهقرا سوق دهد. وی تلاش داشت تا یک نظام سیاسی جایگزین جمهوری اسلامی فعلی تاسیس کند. در آغاز دهه ۱۳۵۰ چندین گروه سیاسی با ایدئولوژی اسلامی اعلام موجودیت و فعالیت کردند و تفاوت عمده گروه فرقان با همه آن‌ها در این بود که آبش با روحانیون در یک جوی نمی‌رفت و خواهان «اسلام بدون آخوند» بود. به همین دلیل، گودرزی در سال ۱۳۵۶ عبا و امامه طلبگی را کنار گذاشت و در سن ۱۸ سالگی، به تفسیر قرآن روی آورد و بنوعی گروه فرقان را تاسیس کرد. او از آیات قرآن فقط جنگ و جهاد و مبارزه را می‌فهمید و چیزی از صلح و زندگی در کلام او نبود. جمعیتی از جوانان مذهبی و پرهیجان در مساجد پایین شهر تهران در محدوده نازی آباد و جوادیه و میدان شوش نیز، گوش تا گوش می‌نشستند و این تفاسیر خون چکان را استماع می‌کردند. ایده اسلام بدون روحانیت را اولین بار اندیشمند پاکستانی، ابوالا مودودی، مطرح کرد. سپس دکتر علی شریعتی آنرا ذیل مبحث «جامعه بی طبقه توحیدی» شرح و بسط داد. اکبر گودرزی تحت تأثیر اندیشه انقلابی شریعتی تفسیری از قرآن به نام «ایدئولوژی توحیدی» تألیف کردو یکی دیگر از افرادی که تأثیر مهمی در شکل‌گیری ایدئولوژی گروه فرقان داشت، حبیب‌الله عاشوری، روحانی ناراضی بود. فرقانی‌ها هم به استناد همین حرف شریعتی، معتقد بودند که، چون روحانیت شیعه بصورت یک طبقه اجتماعی ظاهر شده، بنابراین برای تاسیس یک جامعه اسلامی خالص و بدون طبقه، باید این‌ها را از سر راه برداشت. به نظر آن‌ها «میان اسلام و روحانیت هیچ انضمام و انسجامی وجود ندارد». این ایده را بعد‌ها مجاهدین خلق پی گرفتند و در عین تاریک اندیشی‌های ایدئولوژیک و مذهبی، همچنان خودشان را مخالف «آخوندیسم» نامیدند. جدال رسمی روحانیون و فرقانی‌ها در سال‌های قبل از انقلاب را، مرتضی مطهری شروع کرد و از آنان با عنوان «ماتریالیست‌های مسلمان و منافق» یاد کرد. گودرزی بر خلاف بسیاری از روشنفکران مذهبی، در هر صورت با ظواهر و کلمات و آیات قرآن آشنایی کامل داشت و در پاسخ به روحانیون سعی می‌کرد که با ادبیات و منطق خودشان به آن‌ها پاسخ دهد. به نظر گودرزی از نظر قرآن «منافق کسانی هستند که همزمان با باند حکومت و باند مردم همکاری می‌کنند». اشاره او مستقیما به خود مطهری و نیز سید محمد بهشتی، محمدمفتح و جواد باهنر بود که در آموزش و پروش و دانشگاه دوره پهلوی تدریس می‌کردند و در عین حال، با حکومت پهلوی هم مخالفت می‌کردند. با پیروزی انقلاب و آغاز سال ۱۳۵۸، گروه فرقان دست به تفنگ برد و نخستین ترور‌ها در درون نظام نوپا را رقم زد. از سپهبد قرنی نخستین رئیس ستاد مشترک جمهوری اسلامی شروع کرد تا مطهری و مفتح و عراقی و در مجموع ۱۹ نفر را هدف قرار داد. آیت الله خامنه ای، هاشمی رفسنجانی، موسوی اردبیلی و عباس امیر انتظام نیز هدف سوء قصد قرار گرفتند و جان سالم به در بردند. بهانه این کار هم اطلاعیه مشترک مرتضی مطهری و مهدی بازرگان در خصوص لزوم بازنگری آثار شریعتی بود که بت و بوطیقای فکری فرقانی‌ها به حساب می‌آمد. در دیماه ۱۳۵۸ علی اکبر گودرزی در یک خانه تیمی در خیابان جمالزاده تهران دستگیر شد. محاکمه او به علی اکبر ناطق نوری و اسدالله لاجوردی سپرده شد. تعداد اعضای رسمی گروه فرقان حدود ۷۰ نفر اعلام شد. جمعی دستگیر و ابراز پشیمانی کردند و تعداد بر سرموضع ماندند و به همراه گودرزی در خرداماه ۱۳۵۹ اعدام شدند. هنوز هم در خارج از کشور اطلاعیه‌هایی به نام این گروه منتشر می‌شود.

یکی از خصوصیات خوب شهروندان، دولت ها ، دستگاه های نظارتی و قوه قضائیه برخی از کشورهای توسعه یافته ، جدیت و عدم ملاحظه گرایی در فسادستیزی است. خبر می رسد که همسر نخست وزیر اسپانیا به اتهام مشارکت در فساد مالی به دادگاه احضار شده است.اما در کشور عزیزمان جمهوری اسلامی ایران، وزیری(جواد ساداتی نژاد) حکم محکومیت نهایی می گیرد و در برخی از مجالس ایشان را روئیت می کنند(نظیر مراسم شهید خدمت آیت الله رئیسی در مدرسه شهید مطهری) ؟ وزیری که درباره پتانسیل فسادهای احتمالی قابل وقوع در حوزه مدیریتی اش ، با رئیس جمهور شهید هم مکاتبه مستقیم صورت گرفته بود. آقای قاضی القضات ، جدیت و عدم ملاحظه گری را از شما انتظار داریم.

تفاهم اولیه‌ای بین شرکت هواپیمایی ماهان و شهرداری تهران منعقد شده که ابهامات آن حتی امضا کنندگان این تفاهم نامه را هم متعجب کرده است. بر اساس این تفاهم بیش از ۳۰ هزار متر زمین باغی تهران قرار است به مجتمع گردشگری و تفریحی تبدیل شود. قراردادی که گویا بازهم در شهرداری تهران با ترک تشریفات همراه بوده است. چرا سامانه شفاف سازی درباره قراردادهای دارای ترک تشریفات در شهرداری تهران راه اندازی نمی شود؟ چگونه و بر چه اساسی باید باور کنیم که در قراردادهای ترک تشریفات ، فساد یا اهمال وجود ندارد؟

«معلوم نیست سرگرم شدن به این امور در شرایطی که کشور به روشن شدن علت این حادثه دلخراش و فاجعه‌بار نیازمند است، چه وجهی دارد. پرداختن به این سرگرمی‌ها اولویت کشور نیست و مسئولان باید به جای این قبیل امور به سؤال‌های متعدد مردم در زمینه این فاجعه پاسخ بدهند و راهکاری برای جلوگیری از تکرار آن پیدا کنند.».اینکه فلان فرماندار به خود حق بدهد پای امام زمان علیه‌السلام را در سانحه هوائی به میان بکشد و از نگرانی و رفت و آمد همراه با اضطراب آن حضرت سخن بگوید، به هیچ وجه در چارچوب تفکر اسلامی نمی‌گنجد.

رهبر معظم انقلاب در پیامی در افتتاحیه مجلس دوازدهم شورای اسلامی خطاب به نمایندگان بیان کردند: نکته‌ دیگر درباره‌ سوگند نمایندگی است. این سوگند، نمایشی و تشریفاتی نیست؛ سوگندی حقیقی و مسئولیّت‌زا است که در دنیا و آخرت گریبان‌گیر خواهد بود. نمایندگان محترم، ناگزیر باید در همه‌ مدّت نمایندگی، بندبندِ این سوگند شرعی را در پیش چشم داشته باشند و پایبندی به آن را معیار قضاوت درباره‌ عملکرد خویش بدانند.هر یک از نمایندگان مجلس، نماینده‌ همه‌ ملّت ایران است؛ این بدان معنی است که کار اصلی نماینده تأمین منافع ملّی است. پیگیری مسائل حوزه‌ی انتخابیّه باید در چارچوب نگاه کلان به مسائل کشور انجام گیرد و از تصویب طرح های آبادانی به صورت افراطی و بیرون از حدّ طاقت بودجه‌ عمرانی پرهیز شود.

انقلاب فرهنگی یک پیروزی سیاسی کوتاه‌مدت برای مائو محسوب می‌شد، اما شکستی بلندمدت برای چین و ویرانگر بود. وسواس مائو برای تثبیت جایگاه خود در تاریخ، او را به ازبین‌بردن هرگونه تهدید احتمالی برای قدرت خود و تحمیل بهای سنگینی برای چین سوق داد. تکیه مائو به گروهی از دانش‌آموزان دبیرستانی و دانشجویان دانشگاهی برای اجرای انقلاب فرهنگی، یکی از فاجعه‌بارترین اشتباهات او بود. جوانانی که سرمست از قدرت بودند، از کارزار انقلاب فرهنگی برای کسب اطمینان برای دستیابی به جاه‌طلبی‌های خودخواهانه‌شان استفاده کردند. آزار و اذیت‌های صورت‌گرفته از طرف آن‌ها موجب ایجاد خلاء در بوروکراسی کشور و توقف کار بسیاری از بخش‌های دولت شده بود. مائو که توده‌گرا بود، احساس می‌کرد توده‌ها می‌توانند هر مشکلی چه اقتصادی، چه سیاسی و چه اجتماعی را صرفا با دردست‌داشتن قدرت حل کنند. این باور، اما صرفا به هرج‌و‌مرج، ویرانی، آشفتگی و پاکسازی سرمایه‌داران و مدیران صنعتی انجامید. وقتی این گروه‌ها حذف شدند، مائوئیست‌ها برای اداره نظام سیاسی باقی ماندند، اما دهقانان و دانشجویان و دانش‌آموزان توانایی اداره کشور را نداشتند. بسیاری از مردم چین فقط برای انجام یک کار مانند کشاورزی یا کار در کارخانه‌ها آموزش دیده بودند. آن‌ها هیچ مهارت مدیریتی یا فنی برای حفظ تولید نداشتند و کارخانه‌ها بدون مدیران آموزش‌دیده مناسب، قادر به فعالیت نبودند. مائو باور داشت تکنوکرات‌ها (فن‌سالاران) و روشنفکران فاسد هستند و برای براندازی نظام سیاسی نقشه می‌کشند. این ذهنیت موجب شد او درصدد جایگزین آن‌ها با افرادی وفادار برآید.

قاعده گذاری‌های بانک مرکزی در مضوعات پولی-مالی- بانکی، متاسفانه تنها قصد حل یک مشکل و مسئله خاص را داشته و بشکلی افراطی به پیامد‌های آن کم توجهی می‌شود. بعنوان نمونه می‌توان به دستپخت بانک مرکزی در سامانه اعتبارسنجی و مشکلات ایجاد شده توسط این سامانه برای شهروندان، بحث بسته شدن حساب‌ها بعد از داشتن چک برگشتی و کم توجهی به وضعیت شرکت‌های حقوقی و ... اشاره داشت. بنظر می‌رسد که در سطح بندی سقف اعتباری نیز شاهد چنین مشکلاتی باشیم. آیا بهتر نیست بجای این کار، سامانه‌ای برای احراز هویت ۲۴ ساعته شهروندان فراهم کنیم و بحث اعتبار داشتن یا نداشتن در معاملات را به خود شهروندان بسپاریم. سطح بندی شهروندان بر اساس روند گذشته معاملات شاید در ظاهر امری منطقی هم باشد، اما مهمترین ایراد آن، ممانعت از حق ورود به معاملات اعتباری بزرگ برای شهروندان عادی است.

موضع گیری تند و کند افراد در برابر موضوعات مختلف را نباید به میزان اطلاعات و باور‌های ان‌ها مرتبط دانست و ریشه‌ها را باید در منظومه شناختی- تربیتی - حمایتی آن‌ها جستجو کرد. تقابل و مجادله با موضع گیری‌های تند و کند نه تنها راه به جایی نمی‌برد، بلکه سبب مشروعیت بخشی به اصحاب مواضع نیز می‌شود. راهکار کوتاه مدت را باید در توسعه نظریه پردازی‌ها و اقدام حول جمهوریت نظام و تقویت ابعاد توسعه‌ای و تمدنی نظام در قالب گام دوم انقلاب جستجو کرد. راهکار میان مدت و طولانی مدت مسئله هم در اصلاح دو نظام تعلیم و تربیت و شیوه اتصال آن با نهاد دین (گرایش به فقه پویا) باید جستجو کرد. مولفه‌هایی که مهندسی جدید از دستیابی به موقعیت‌ها، منافع و قدرت را رقم زده و رویش‌ها و ریزش‌هایی را در گام دوم انقلاب، سبب خواهند شد.

امروز سه شنبه ، مدال آوران و قهرمانان ورزش ایران در مراسمی با حضور رئیس جمهور، وزیر ورزش و جوانان، روسای کمیته ملی المپیک و پارالمپیک و روسای فدراسیون ها و ورزشکاران مورد تجلیل و تقدیر قرار گرفتند.ویدئویی از ناراحتی و قهر شهربانو منصوریان عضو تیم ملی ووشو بانوان در مراسم تجلیل از مدال‌آوران پس از حضور روی سن در حال پخش وسیع است. گمانه ها درباره علل ترک مراسم توسط او ادامه دارد. هرچند که این نوع حرکات از جانب پایگاه تحلیلی خبری شعار سال مورد تائید نیست، اما نباید با مقدس جلوه دادن فضا و یا بزرگ نمایی حرکت، اجازه داد که برای شهربانو منصوریان حاشیه سازی افراطی شود.

تعلیم (در معنای مهارت افزایی منجر به تخصص، اقتصاد، ثروت افزایی، کسب قدرت) و تربیت (توان مقابله با ناتوانی‌ها و توان کسب خواهندگی مستمر منجر به حضور در میدان حق انتخاب گری و بازی قدرت)، دو زیرساخت اصلی توسعه و تعالی یک جامعه را تشکیل داده و بستری ضروری برای تمدن سازی هستند. جامعه با نگاه غربی، نیازمند تعلیم و تربیت برای تحقق توسعه است و در نگاه دینی نیازمند تعلیم و تربیت برای تحقق تمدن دینی و پرورش انسان‌هایی سعادتمند در زندگی دنیوی و اخروی می‌باشد. اما در کشور ما ایران، این داستان با اسیب‌هایی چند همراه شده است. ضعف بنیان مالی و کم توجهی‌های بودجه‌ای به اموزش و پرورش، کم توجهی به تامین مالی و تامین بودگی معلمان را سبب شده است. افزایش فشار بر معلمان در کنار انتصابات غیرشایسته سالار (گعده ای، محفلی، رفاقتی، دستوری و ...)، نظام اموزش و پرورش در جمهوری اسلامی ایران را با آسیب مواجه نموده و وظیفه مندیم در روز معلم درخصوص این آسیب جدی حسب وظیفه حرفه ای، دینی، اخلاقی- انسانیف امنیتی، هشدار بدهیم. شاید نتوان در کوتاه مدت، مشکل بودجه‌ای اموزش و پرورش را سامان داد، اما با تقویت شایسته سالاری، می‌توان افزایش رضایت و مشارکت کادر آموزشی را دنباله گیری کرد و به شیو‌های بهره ورتر به بحث تعلیم و تربیت پرداخت. یادمان باشد که تامین منافع ملی، حوزه شوخی برداری برای یک کشور نبوده و قابل مماشات نیست.

معمای مهدی نصیری و مصاحبه جنجالی اش با بی بی سی فارسی از کانادا با موضوع پر کردن شکاف از تاج زاده تا شاهزاده، نیازمند تعمق و تحلیلی چندلایه و سناریو پایه است. سوپر انقلابی دهه ۶۰، منتقد ۱۴۰۰ و تئوریسین اپوزیسیون ۱۴۰۳؟! نفوذی این طرف به آن ور یا برعکس. تحلیل بستر‌ها و زمینه رشد مهدی نصیری و تحلیل گفتمان او با بهره گیری از هرمونتیک، نشان می‌دهد که ما با دغدغه روشنفکرانه مواجه نبوده و نوعی عمد برنامه ریزی شده، باید در پشت داستان باشد. سوال اینجاست که آیا باید مهدی نصیری را شاهین اعزامی به خارج قلمداد کنیم یا انسانه خسته متاثر از مزاحمت‌های احتمالی هسته سخت و مداخلات در زندگی شخصی اش؟ آیا با فردی تسلیم شده در برابر بن بست تغییر در ایران مواجه ام یا معامله شده با در باغ سبز تغییر در خارج از کشور؟ فرآیند، گام‌ها و سطح جذب و دفع مهدی نصیری باید چگونه برنامه ریزی شود؟

تنازع میان «سنت» و «مدرنیسم» یکی از چالش‌های جدی و مستمر در پهنه سیاسی و عمومی ایران زمین بوده است. در برهه‌های مختلف تاریخی هم هر کدام از این دو، فضای بیشتری برای اثرگذاری در ساختار سیاسی و حاکمیتی داشته‌اند. پس از نهضت مشروطه تا هنگامه انقلاب سال ۵۷ این طرفداران مدرنیسم بودند که قلمروی فکری و عملی افزون‌تری برای اثرگذاری در جامعه در اختیار گرفتند و پس از سال ۵۷ به این سو، سنت‌گرایان عرصه‌ها فراخ‌تری برای تاخت و تاز در اختیار گرفتند. موضوع، اما زمانی بغرنج‌تر می‌شود که طیف‌های تندرو و افراطی و پوپولیست‌ها از بطن سنت‌گرایان ظهور کرده و فضای زیست را برای نوگرایان به حداقل رسانده‌اند. بیژن عبدالکریمی، استاد فلسفه ایرانی با واکاوی تحولات اخیر در عرصه‌های سیاسی، اجتماعی و عرصه‌های سیاست خارجی به چالش‌های پیش روی جامعه ایرانی اشاره می‌کند. عبدالکریمی با اشاره به دوقطبی سنت و مدرنیسم در ایران به این نکته اشاره می‌کند که «نمی‌توان راه‌حل‌هایی که برای یک قطب قابل پذیرش است را به قطب دیگر تحمیل کرد.» گفتمان انقلاب و نظام جمهوری اسلامی به شدت از فقر تئوریک رنج می‌برد. این فقر تئوریک به دلیل فقدان نگرش حکمی، فلسفی و پدیدارشناسانه است؛ لذا زیگزالی عمل می‌کند. یکی از خطا‌های راهبردی گفتمان انقلاب این بود که همه نیرو‌های واسطه را از بین برد. امروز نه خود زبانی دارد که با قطب نوگرای جامعه سخن بگوید و نه امکانی را فراهم کرد که نیرو‌های واسطه امکان حضور داشته باشند. متأسفانه گفتمان انقلاب در بخش‌های میانی و پایینی خود این پوپولیسم و خارجی گری را دارد، لایه‌های بالایی در برابر این تندروی‌ها سکوت می‌کنند