آیا تمام عرصه‌های حیات آینده ما در دستان و تدبیر هوش مصنوعی خواهدبود؟ آیا هیچ قلمروی خارج از نفوذ، نظارت و مدلسازی هوش مصنوعی وجود ندارد؟ آینده پژوهان و تحلیگران تکنولوژی و سناریونویسی، هوش مصنوعی را مهمترین پدیده غالب و قالب‌سازِ عصر جدید و آینده می‌داند. اینرا در آثارتحلیگران مبرز وخاصه دانشورانِ اجتماعی و سیاسی این موضوع نظیر فوکوبا (۱۳۹۴)، هراری (۱۳۹۶و ۱۳۹۷) و… می‌توان دید. ترسیم سال‌های سیاه و فرو‌افتادگی ما در شبکه و ماتریسِ هوش مصنوعی یا همان تکثر و تولید الگو‌های جدید از کلان‌داده‌های مختلف و خلق ابزار‌ها و معماری‌های متفاوت و شتا‌ب‌دهنده و مدیریت‌کننده امور بشر تا ایجاد انسان‌نما‌ها و ربات‌های انسانی‌وش، چکیده این تصویر است. دورنمایی که گاه از آن بانظرات فراهوش و تکینگی (Singularity Hypotheses) نیز تحلیل و یاد می‌شود (Eden Et Al ,۲۰۱۳). باو جود یاریگری‌های زیادآن به انسان و جوامع، شاید عالم سینما مدت‌ها قبل، دیستوپیا و سیمای تیره آن را نیز در فیلم‌های علمی تخیلی برای ما با غلبه ربات‌ها و موجوداتِ شبیه‌سازی شده که خود نوعی خلق هوش مصنوعی در کلان داده‌های دی ان‌ای و ژنوم انسانی است ترسیم کرده‌است.