هشداردادن دربارۀ خطرات گوشی‌های هوشمند بر سلامت ما رایج است. از پیام‌هایی که هر روز به دستمان می‌رسد و اخطار می‌دهد که اگر هنگام خواب گوشی کنارمان باشد، به انواع سرطان‌ها و اختلال‌های روانی مبتلا خواهیم شد، تا مشاورانی که دائماً از رشد افسردگی و تنهایی در اثر استفاده از شبکه‌های اجتماعی می‌گویند. در این میان، یک روان‌شناس جوان، دقیقاً به‌خاطر مخالفتش با این نگاه غالب، جنجال‌آفرین شده است. امی اوربن معتقد است بدون وجود شواهد، نمی‌توان تکنولوژی را مقصر دانست.

در سال‌های نه چندان دور مدیریت یک شرکت بزرگ تکنولوژی در سیلیکون‌ولی ، یک شغل کاملا رویایی بود. از آنجا که چنین مدیری درآمد میلیاردی داشت، خوشبخت محسوب می‌شد.

ترامپ در مدت کمی که از حضورش در کاخ سفید به‌عنوان رئیس‌جمهوری منتخب آمریکا می‌گذرد، توانسته با تصمیمات جنجالی موج نارضایتی جدی و شدیدی را علیه خودش ایجاد کند.

شکایت اتحادیه تاکسیرانی از برنامه‌های آنلاین تاکسی‌یاب، شکایت صدا و سیما از تولیدکنندگان محتوای دیجیتال و نیز شکایت اتحادیه مشاوران املاک، شکایت بانک مرکزی، شکایت فروشندگان خودرو، اعتراض فعالان بازار رایانه نسبت به فعالیت فروشگاه‌های اینترنتی و... موارد درگیری این‌روزهای فعالان کسب و کار نوپا با جریان مقابلشان یعنی کسب و کارهای قدیمی است. در حالی که کسب وکارهای نوپای کشور باید تمام تمرکز خود را روی بهبود خدمات و ارائه سرویس‌های جدید به بازار بگذارند اما حالا بخش عظیمی از کارشان به بررسی و حل شکایت‌هایی می‌گذرد که از سوی نهادهای قدیمی مختلف تقدیم دادگاه‌های قضایی شده است. شکایت یا مقابله جریان قدیمی بازار با کسب و کارهای نوپا مخصوص ایران نیست و در کشورهای دیگر دنیا نیز دیده می‌شود. برای مثال سال‌هاست که یک سرویس‌دهنده امریکایی تاکسی‌یاب، با شکایت‌های حقوقی اتحادیه آژانس‌ها روبه رو است یا سرویس دهنده‌ای که در آن مردم به صورت آنلاین مکان‌های اقامتی خود را در اختیار دیگران می‌گذارند چند سالی است که با شهرداری شهرهای مختلف در امریکا درگیر حل شکایت‌های حقوقی است. اما آنچه شکایت‌های جریان قدیمی بازار از جریان‌های کسب و کار نو در ایران را از دنیا متمایز می‌کند نبود قانونگذاری های مشخص، به روز و قابل اتکا برای فعالان استارتاپی است. تا جایی که بسیاری از فعالان کسب و کارهای نوپا بر این باورند که برخوردهای سلیقه‌ای و قدرت بالاتر برخی از نهادها نسبت به قانون باعث می‌شود فعالیت در این بازار پیوسته برای آنها همراه با ترس باشد.

علوم انسانی اغلب به دید مصرف کننده بودجه‎های پژوهشی نگریسته شده تا تولیدکننده بودجه برای سازمان‎های آموزشی و پژوهشی، اما فرایند تجاری‎سازی دانش در کشورهای پیشرفته جهان فقط شامل علوم تجربی و مهندسی نمی‌شود و علوم انسانی نیز به عنوان یکی از شاخه‎های تولید دانش می‎تواند در این فرایند سهیم باشد و درآمدزایی کند.