از بانک مرکزی می‌خواهند به تنهایی نرخ ارز را کنترل کند، از وزارت راه و شهرسازی می‌خواهند به تنهایی مسئله مسکن را حل کند، از وزارت صمت می‌خواهند به تنهایی مسئله خودرو را حل کند، از وزارت خارجه می‌خواهند به تنهایی دیپلماسی اقتصادی را تنظیم کند و قس علی هذا...

 تصور این است که مثلا اگر دیپلماسی اقتصادی را وزارت خارجه با برجام درست کند، مسئله آب خوردن هم حل می‌شود.

 این نگاه تقلیل‌گرایانه و تک‌بعدی به مسائل، آفت مدیریت کلان است و نتیجه هم البته از پیش روشن است.

اگر بخواهیم راهکاری برای اصلاح وضع موجود ارائه کنیم، باید بگوئیم در اولین فرصت مدیریت اقتصاد باید از این حالت جزیره‌ای خارج شود.

 ظرفیت نهادی آن نیز وجود دارد. ستاد فرماندهی اقتصاد مقاومتی برای همین تشکیل شده است که فی‌المثل وقتی بناست قیمت ارز کنترل شود، وضع موجود احصاء، وضعیت مطلوب هدف‌گذاری، مسیر رسیدن به مقصد نیز تعیین، بین دستگاه‌های مختلف تقسیم کار، و بر پیشرفت کار دقیقا نظارت شود.

 اما مع‌الاسف این ستاد را تبدیل به یک نهاد تشریفاتی و بی‌خاصیت کردند.