شعار سال: يكى از اعمالى كه شعائر و نشانه ها و زمينه هاى تقوى و رشد معنوى و روحى را فراهم مى كند، عزادارى و سوگوارى و ماتم و نوحه سرايى و مرثيه خوانى و ناله و زارى وبى تابى و شيون و جزع و فزع و گريه كردن براى حضرت امام حسين (ع ) است.

چه شعارى از اين بالاتر چه يادى از اين بهتر چه ذكرى از اين مهمتر چه علامتى از اين واضحتر كه انسان ياد حسين (ع ) كه ياد خداست كند.

چه ذكرى از ذكر حسين (ع ) مهمتر كه خدا از اول ما خلق الله همه اش ياد حسين (ع ) بوده و به همه عرشيان و انبياء و واوصياء و اولياء توصيه و سفارش ياد وذكر وگريه و عزادارى حسين (ع ) را كرده، خود خدا به حضرت موسى (ع ) خطاب كرد:

اى موسى كسي كه گريه كند و يا بگرياند و يا خود را شبيه به گريه كنندگان در آورد بدنش به آتش جهنم حرام مي‌شود.

خود پيغمبر خدا (ص ) فرمود: هرچشمى در روز قيامت گريان است مگر چشمى كه براى حسين (ع ) گريه كند كه در آن روز خندان و مژده به نعمتهاى بهشت به او داده مى شود.

خود حضرت امير المؤ منين على (ع ) وقتى به امام حسين نظر كرد فرمود: اى گريه هر مؤ من .

خود حضرت زهرا (عليهاالسلام ) براى امام حسين (ع ) اشك ريخت .

خود حضرت امام حسن (ع ) فرمود: هيچ روزى مثل روزهاى مصيبت تو اى حسين نمى‌شود.

خود امام حسين (ع ) فرمود: من كشته اشكهاى شما هستم . هيچ بنده اى نيست كه براى ما يك قطره اشك از چشمش بريزد يا گريان شود، جز اينكه خداوند جاى او را هميشه در بهشت قراردهد.

خود امام سجاد(ع ) وقتى طعام و آب مى ديد همه اش براى باباش امام حسين (ع ) گريه مى كرد.

خود امام باقر(ع ) فرمود: هر مؤ منى كه براى كشته شدن امام حسين (ع ) چشمهاش گريان بشود بطورى كه اشك بر صورتش جارى بشود خدا او را براى هميشه در غرفهاى بهشت جا مى‌دهد.

اگر كسى براى امام حسين (ع ) نوحه و ندبه و گريه كند و خانواده و فاميل ودوستان و شيعيان را براى اقامه عزا دعوت كند و بعد به هم تسلى بدهند، من ضامن هستم كه خدا ثواب دو هزار حج و دو هزار عمره و دو هزار جنگ در راه خودش (خدا) را در نامه عملش بنويسد.

هركس كه بياد مصيبتهاى ما و حسين و اهلبيتش بيفتد و دلش براى ما بسوزد، ملائكه تمام گناهانش را مى آمرزند.

خود امام صادق (ع ) فرمود: هركس كه مصيبتهاى ما را ياد كند يا ما پيش او ياد آور شويم و به اندازه پر مگسى براى ما اشك بريزد خدا تمام گناهان او را اگر چه به اندازه كف دريا هم باشد مى بخشد.

هر كس براى مظلومى ما و ظلمى كه به ما شده ، مهموم و مغموم و گريان شود و براى ما آه بكشد خداى سبحان ثواب تسبيح به او مى دهد. و حزنش ‍ براى ما عبادت است ...

هر كس چشمش گريان شود براى خونى كه از ما ريخته شده يا حقى كه از ما گرفته شده يا حرمت و شخصيت ما را هتك كرده شده، خداوند هميشه جاى او را در بهشت قرار مى دهد.

هر جزع و گريه مكروه است، مگر براى حسين (ع ) كه ثواب هم دارد. امام حسين (ع ) براى زوار و گريه كنندگانش طلب مغفرت مى كند.

اگر زائر يا گريه كننده بداند چه مقامى پيش خدا دارد...

هر كسى كه در مرثيه و نوحه سراى حسين (ع ) شعر بگويد و پنجاه نفر را بگرياند بهشت براى اوست تا ميرسد به ده يا و يك نفر و يا خودش براى ما گريه كند و خود را شبيه گريه كنندكان در آورد جايش در بهشت است ...

و يا خود حضرت موسى بن جعفر(ع ) براى جدش عزادارى و گريه سرايى مى كردند ....

يا خود امام رضا(ع ) ميفرمايد: هر كس بياد مصيبتهاى ما و آنچه كه به سرما آورده اند گريه كند، روز قيامت در درجه و مقام ما هست و هر كس بياد مصبيتهاى ما بگريد و بگرياند، در روزيكه تمام چشمها گريان است چشم او گريان نمى شود.

هر كس در مجلسى كه امر ما را احياءو زنده ميكنند، بنشيند، خدا قلب او را نمى ميراند در روزى كه همه قلبها مرده است .

اگر گريه بر امام حسين (ع ) كنى و اشكت روى صورتت جارى بشود حق تعالى همه گناهان كبيره و صغير ترا مى آمرزد خواه كم باشد يا زياد، اگر هنگامى كه مى خواهى خدا را ملاقات كنى مى‌خواهى هيچ گناهى نداشته باشى، پس بر امام حسين (ع ) زيارت بخوان و گريه كن .

خود امام جواد و امام هادى و امام عسگرى و خود امام زمان (ع ) برجد خودشان امام حسين گريه مى كردند.

اصلا خود امام زمان فرمودند: اگر اشكهاى چشمم تمام شود برايت خون گريه مى كنم . كه انشاالله در جايش ‍ خواهد آمد.

اين اوراق آغشته به تحرير را كه در مقابل مى خوانيد ((ثواب گريه و تاريخچه گريه و روضه بر امام حسين (ع ) است )) كه براى ما روشن مى كند كه عزادارى و روضه و گريه براى امام حسين (ع) از زمان حضرت آدم بوده نه از زمان صفويها كه يكسرى آدمهاى كج فكر مى‌گويند: روضه خوانى از زمان صفويها بوده كه آنها درست كرده اند.

با تحقيق و بررسى‌هايى كه به عمل آمده از زمان آن حضرت (آدم ) بوده و اولين روضه خوان حضرت جبرئيل (ع ) و اولين گريه كن حضرت آدم بوده تا الان .

انشاءالله خدا همگى ما را جزو گريه‌كنندكان حضرت اباعبدالله قرار دهد و اگر هم اين جزو (داستانهايى از گريه بر امام حسين جلد اول ) ثوابى داشته باشد، آن رابه روح امام راحل، شهدا، علما، بزرگان ذوالحقوق، همچنين برادر شهيدم آشيخ احمد ميرخلف زاده هديه مى‌نمايم .

السلام عليكم و رحمة الله.

گريه حضرت آدم

وقتى كه حضرت آدم (ع ) از بهشت بيرون شد از كارى كه كرده بود و از فراق حوا و بهشت، آنقدر گريه كرد، كه روى صورتش دو شيار مثل جوى درست شد و اشك چشمش از آن جارى مى‌شد كه پرنده ها از آن مي‌آشاميدند.

و تا چهل سال اين گريه ادامه داشت، و از كرده خود پشيمان و تائب بود. و توبه كرد. خداوند متعال توبه او را پذيرفت و حضرت جبرئيل (ع ) را فرستاد كه كلماتى به حضرت آدم (ع ) بياموزد و آن كلمات همان بود كه قبلا در عرش ديده بود.

حضرت جبرئيل (ع ) به او فرمود: بگو: يا حميد بحق محمد، يا عالى بحق على، يافاطر بحق فاطمه، يامحسن بحق الحسن و (ياذ الاحسان بحق ) الحسين منك الاحسان .

وقتى حضرت آدم (ع ) به اسم امام حسين (ع ) رسيد، اشكش جارى شد و قلبش به درد آمد. فرمود:

اى برادر جبرئيل چرا در ذكر پنجمين اسم كه حسين است قلبم شكست و اشكم جارى شد؟

حضرت جبرئيل فرمود: اى آدم به اين فرزندت مصبتى وارد مى شود كه تمام دردها و غمها و مصيبتها پيش اين ناچيز است ؟

حضرت آدم (ع ) فرمود: اى برادر آن مصيبت چيست ؟ حضرت جبرئيل (ع ) واقعه كربلا را براى او مى گويد، و ميفرمايد: او را تشنه و غريب و بيكس و تنها و بى يار و ياور شهيد مى‌كنند، اى آدم ؛ اگر او را در حالى كه مى فرمود: واعطشاه، واقلة ناصراه مى ديدى ... بطورى كه تشنگى ميان او و آسمان مثل دود حايل شده بود.... هيچكس جواب او را نمى‌دهد.

مگر با شمشير و... او را مانند گوسفند از پشت سر ذبح مى كنند و مال و كاروانش را بتاراج و غارت مى برند... سر او و يارانش را شهر به شهر مى گردانند...

حضرت آدم (ع ) تا اين واقعه را شيند مثل مادرى كه جوانش را از دست داده بلند بلند گريه كرد.

اى در عزايت آدم و حوا گريست

يا كه ساكنان عالم بالا گريسته

پيمبران مرسل و ذرات كائنات

از هفت ارض تا به ثريا گريسته

اين بس براى غريبيت اى باعث نجات

گبر و يهود و قوم نصارى گريسته

هم ساكنان معبد و هم واقفان دير

هم جاثليق پير كليسا گريسته

آن ظلمها كه شد بتو در دشت كربلا

هم دوست گريه كرد و هم اعدا گريسته

حوران باغ خلد برين تو اى شهيد

اندر جنان بهره لعيا گريسته

بر كشته تو اى شه بى غسل و كفن

مجنون وار زينب و ليلا گريسته

ما دام عمر، سيّد سجاد ناتوان

اندر عزات اى شه والا گريسته

نفرين آدم به يزيد

وقتى كه حضرت آدم (ع ) به زمين آمد، حضرت حوا(عليهاالسلام ) را نديد، ناراحت شد و به دنبال او رفت و اطراف زمين را گشت كه مرورش بكربلا افتاد، وقتى كه به زمين كربلا رسيد، مريض احوال شد و عقب افتاد و سينه اش تنگ و بى جهت به زمين افتاد، اتفاقا آنجايى كه زمين خورد قتگاه حضرت سيدالشهدا(ع ) بود و از پاى حضرت آدم خون آمد.

حضرت ناراحت سرش را بآسمان بلند كرد و عرض كرد: اى خداى من مگر چه گناهى از من سرزده كه اينجور ببلاء گرفتار شدم، در حالى كه تمام زمين را گشتم اينطور بلايى به من نرسيد ولى تا پايم را به اين سرزمين گذاشتم، به اين بلاها گرفتار شدم مگر اين زمين چه زمينى است ؟!

خطاب رسيد: اى آدم هيچ گناهى از تو سر نزده، ليكن اينجا سرزمين كربلاست سرزمينى است كه فرزندت حسين را بدون هيچ گناهى مى كشند، و اين خونى كه از پاى تو جارى شد بخاطر اينستكه با خون حسين موافقت كند و با او هم پيمان گردى.

حضرت آدم (ع ) عرض كرد: آيا حسين پيغمبر است؟

خطاب رسيد: خير، وليكن نوه پيغمبر اسلام حضرت محمد(ص ) است .

عرض كرد: قاتل و كشنده او كيست ؟

فرمود: قاتلش يزيد است و او را لعن كن .

حضرت آدم چهار مرتبه او را لعن كرد و چند قدمى كه رفت بكوه عرفات رسيد و حوا را پيدا كرد.

مي‌سوزم و زسوزش جان ناله مى كنم

در قلبم آتشى است از آن ناله مى كنم

در ماتم خزان زده گلهاى پرپرى

چون بلبلى زپرده جان ناله مى كنم

دارم خبر زناى گلوى بريده اى

زين رو چو نى به آه و فغان ناله مى كنم

آثار طبع من نبود شعر ساده اى

با اشك و خون ديده حسان ناله مى كنم

گريه و نفرين حضرت نوح

وقتى كه حضرت نوح (ع ) سوار كشتى شد، همه دنيا را سير كرد، تا به سرزمين كربلا رسيد، همين كه به سرزمين كربلا رسيد، زمين كشتى او را گرفت، بطورى كه حضرت نوح (ع ) ترسيد غرق شود، دستها را به دعا و نيايش برداشت، و پروردگارش را خواند و عرض كرد: خدايا، من همه دنيا را گشتم، مشكلى برايم پيدا نشد، ولى تا به اين سرزمين رسيدم ترس و وحشت عجيبى برايم ظاهر گشت، و بدنم لرزيد و خوف شديدى تمام وجودم را گرفت ، كه تا بحال اينجورى نشده بودم ، خدايا علتش ‍ چيست ؟

حضرت جبرئيل (ع ) نازل شد و فرمود: اى نوح در اين سرزمين سبط خاتم پيغمبران و فرزند خاتم اوصياء كشته مى شود. و روضه كربلا را خواند.

حضرت نوح (ع ) منقلب گشته و اشك‌هايش سرازير شد و فرمود: اى جبرئيل قاتل او كيست كه اينطور ناجوان مردانه حسين (ع ) را بشهادت مي‌رساند؟!

حضرت جبرئيل (ع ) فرمود: او را كسى كه نفرين شده اهل هفت آسمان و هفت زمين است مى‌كشد.

حضرت نوح (ع ) (درحاليكه ناراحت و گريان بود) قاتلين او را لعنت كرد، و كشتى براه افتاد تا به كوه جودى (حرم شريف حضرت اميرالمؤ منين على (ع ) است ) رسيد و در آنجا ایستاد.

زخم ترا شويم از اشك دوديده

بوسه بگيرم زرگهاى بريده

واى حسينم واى حسينم

شكوه برم بر خدا با دل خسته

يك بدن و اين همه نيزه شكسته

واى حسينم واى حسينم

بسكه مرا زد عدو از ره كينه

سوخت به حال دلم قلب سكينه

واى حسينم واى حسينم

قاتل تو مى برد محمل ما را

گوشه ويران دهد منزل ما را

واى حسينم واى حسنيم

خواست به لبهاى تو خنده نباشد

بعد تو زينب دگر زنده نباشد

واى حسينم واى حسينم

موسم دورى ما و تو رسيده

همسفرم شو به رگهاى بريده

واى حسينم واى حسينم

داغ تو ديشب چراغ دل ما بود

خيمه آتش زده منزل ما بود

واى حسينم واى حسينم

حزن حضرت آدم

وقتى كه انوار خمسه طاهره در انگشتان او اشراق نمود، نور جناب امام حسين (ع ) در ابهام قرار گرفت، و هر وقت چشم حضرت آدم (ع ) به ابهامش ‍ مى افتاد مهموم و محزون مى‌شد.

و اين اثر تا حال باقى است كه هر كس، خنده بر او غالب شود وقتى كه به انگشت ابهام نگاه كند حزن بر او غالب مى‌شود.

ايكاش در عزاى تو خون مى گريستم

دمساز زخمه هاى جنون مى گريستم

يك سينه داشتم به زلالى آسمان

از ابرهاى تيره فزون مى گريستم

همناله با تمامى ياران تو حسين

ايكاش در تمام قرون مى گريستم

سر چشمه هاى اشكم اگر خشك مى شدند

آنگاه مى نشستم و خون مى گريستم

عشقت مگر نبود كه دست مرا گرفت

وقتى زپا فتاده نگون مى گريستم

اين گريه آبروى من است و دليل عشق

اى عشق بى نگاه تو، چون مى گريستم

ايكاش در ترنم شعر زلال اشك

از مرزهاى واژه برون مى گريستم

با اندكي تلخيص و اضافات برگرفته از پايگاه خبري تحليلي دانشجوي بيدار، تاریخ انتشار: 3 خرداد 1395، کد مطلب: ۱۴۹۹۷:www. danesh-bidar.com