شعار سال: عمدتا مردم کشور‌های غرب آسیا در مقایسه با مردم اروپا افرادی پرخورتر به حساب می‌آیند. شاید بتوان این طور بیان کرد که در مغرب زمین مردم در وعده‌های متعددی خود را سیر می‌کنند و در مقابل در برخی نقاط دیگر مثل ایران، افراد، با وعده‌های کمتر پورخوری می‌کنند. این مسئله هم نکته‌ای جدید نیست. بلکه در تاریخ ایران سابقه دارد. روایت یک سیاح خارجی از نوع غذا خوردن او و همراهانش در مقایسه با ایرانی‌ها در این زمینه قابل تامل است:

«با کلمه بسم الله جمعیت نشسته بر گرد سفره در سکوتی فرورفت که در تمام مدت غذا خوردن شکسته نشد مگر به واسطه‌ی صدای به هم خوردن آروار‌های در حال جویدن. دست‌ها عمیقا در دوری‌های پر از پلوی چرب فرو می‌رفتند و برنج به شکل گلوله‌هایی فشرده و با سرعت حیرت انگیزی بلعیده می‌شد. در کمتر از یک ربع ساعت، از آن همه غذای آورده شده بر سر سفره تنها مقدار اندکی باقی ماند. پس از آن آب آورده شد و هر مهمان انگشتانش را اندکی خیس کرد و سپس برحسب موقعیت با دستمال جیبی یا با کتش خشک کرد.

تشریفات دشوار حاکم بر غذا خوردن، هنگامی که شاهسون و یکی دو نفر دیگر کمربند‌های شان را شل کردند، به موقعیتی بی حال و سست تنزل پیدا کرد. با این که من و همراهم خوراک بسیار زیادی خورده بودیم، اما در مقایسه با سایرین بشقاب هایمان دست نخورده به نظر می‌رسید.»

دست‌ها عمیقا در دوری‌های پر از پلوی چرب فرو می‌رفتند و برنج به شکل گلوله‌هایی فشرده و با سرعت حیرت انگیزی بلعیده می‌شد. در کمتر از یک ربع ساعت، از آن همه غذای آورده شده بر سر سفره تنها مقدار اندکی باقی ماند.

شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات، برگرفته از کافه‌تاریخ، تاریخ انتشار: ۱۵ بهمن ۱۳۹۵، کد خبر: ۵۱۲۴۱۳۳، www.cafetarikh.com