چرا جمهور «رئیس» می‌خواهد نه «شهردار»

کار «رئیس» جمهور «حکمرانی» است و کار «شهردار» پیمانکاری پروژه‌ها. این کشور در گام دوم قرار است به سوی طلوع تمدن نوین اسلامی گام بردارد و این «حکمرانی» می‌خواهد. آن پیمانکاری که از قبل پروژه‌هایش بوی «یاس» به مشام برسد نمی‌تواند ریاست فرهنگ و اقتصاد و سیاست این کشور را به دست بگیرد.

شعار سال: دارد می‌شود ۱۶ سال که عادت کرده‌ایم نزدیک هر انتخاباتی شاهد دعوت‌های عجب و غریب باشیم. یک بار با لباس پلیسی و خلبانی، بار دیگر با پیراهن کت و شلوار تکنوکراسی، یک بار با پیراهن دو جیب و چفیه [و البته با زور ریسمان بر گردن]و حالا با اسم حاج احمد کاظمی و حاج قاسم سلیمانی.

استدلال هم بر این است که چهره‌های «نهادی یا قضایی»، «لایق» ریاست بر کابینه نیستند. ریاست قوه مجریه کسی را می‌خواهد که اتوبان کشیده باشد، پل ساخته باشد و توانسته باشد با همه کار کند.

این‌ها البته نمی‌دانند یا نمی‌خواهند بدانند که تمام این مواردی که برای نامزد خود فضل می‌دانند و باقی را فاقد آن، همگی در یکی از وزارت‌خانه‌های متوسط دولت جمع شده و از قضا در همان حوزه ساخت‌وساز نیز، حداقل در این دوره از انتخابات، مدعیان زیادند.

اگر او در تهران اتوبان و پل ساخته، دیگران در سرتاسر ایران سد و پالایشگاه و مسکن مهر و کارخانه و کشت و صنعت راه انداخته‌اند. بماند که همان پل و اتوبان را هم دیگرانی ساخته‌اند که الان برخی‌هایشان کاندیدا هستند!
دعوای اصلی تازه بعد از اینجاست که بر فرض ریاست کابینه را به او سپردید، شما تا این میزان بی‌خبر از حکمرانی هستید که نمی‌دانید کارفرما [یا پیمانکار]سابق پل‌ها و اتوبان‌های تهران برای آموزش و پرورش و فرهنگ و سیاست خارجی و فضای مجازی و زنان و خانواده و جمعیت و بانک مرکزی و بهداشت و درمان و دانشگاه و فناوری و هزار حوزه ریز و درشت دیگر هیچ صلاحیتی برای اظهار نظر و سیاستگذاری و اجرا ندارد؟

جمهور ملت «رئیس» می‌خواهد نه «شهردار». کسی می‌خواهد که وقتی دارد اتوبان می‌کشد و پل می‌سازد همزمان فرهنگ بداند و اقتصاد بفهمد؛ نه اینکه افتخار کند که دوهفته‌ای توانسته پادگان را به بوستان تبدیل کند و دو سال بعدش یک قطار پرونده فساد از همین پروژه سر دربیاورد.

کسی که به اعتراف خودش، حضور و انصرافش در انتخابات با تصمیم «دیگران» است و خودش «رئیس» دارد، هیچ‌گاه فراتر از «پیمانکار» نمی‌تواند باشد. ملت «رئیسی» می‌خواهد که خودش تصمیم بگیرد، اقدام کند و مسئولیتش را برعهده بگیرد.

ملت اگر انتظار ایرانی سراسر پروژه اجرایی را می‌کشد حتما «رئیس» جمهوری را انتخاب می‌کند که مطمئن باشد وزیر راه و شهرسازی توانمندی به او کمک می‌کند، نه اینکه «پیمانکار»‌ی را برگزیند که «دیگران» به او بگویند چه بسازد و چه نسازد.

تا کنون البته گفته شده که در صورت حضور شخصیت «قضائی» او نخواهد آمد، اما تجربه ۹۶ نشان داد که حتی اگر نماد تام و تمام «وحدت» هم در انتخابات حاضر شود، او باز هم خواهد آمد، بلکه در روز‌های پایانی با یکی دو درصد برتری، شاید «دیگران» به او گفتند در صحنه بماند.

پایگاه تحلیلی خبری شعار سال برگرفته از رجانیوز