هیچ جامعهای بدون پذیرش فرهنگ انتقاد و انتقادپذیری نمیتواند مسیر رشد و تعالی را طی کند. حق اعتراض و تجمع در قانون اساسی به شرطی که سلاح حمل نکنند و خلاف مقررات شرعی، عرفی و قانونی عمل نکنند، به رسمیت شناخته شده است. محدودیتهای فوق نباید حق بر اعتراض را تحت الشعاع قرار دهد. همسازکردن اصل اعتراض شهروندان با استثنای تحدید حقوق و آزادیهای اساسی شهروندان از مقولههایی سترگ است که میتواند نظامهای سیاسی و حقوقی را به واکنشهای متفاوت وا دارد. بهترین راه حل این است که مطابق معیارهای بین المللی مندرج در اسناد بین المللی حقوق بشر، که مقرر نموده اند: حقوق و آزادهای فردی و عمومی شهروندان نباید محدود شود جز به موجب قانون و آن-چه که برای حفظ امنیت ملی، نظم عمومی، بهداشت یا اخلاق عمومی با حقوق و آزادیهای دیگران لازم است، عمل شود. با چنین رویکردی است که قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران حقوق و آزادیهای شهروندی و به ویژه حق اعتراض، انتقاد، راهپیمایی و تجمعات به شرط عدم حمل سلاح و عدم اخلال در مبانی اسلام به رسمیت شناخته است. اما بین انتقاد و افترا، اعتراض و اغتشاش تفاوت مفهومی و تعارض اهدافی وجود دارد.
شعار سال: اعتراض حق مردم است. هیچ علتی نباید و نمیتواند مانع تحقق این حق طبیعی و قانونی شود.
بدون امنیت، امکان هیچ اصلاحی در کشور نیست، اما سرکوب اعتراضات به بهانه امنیت هم قابل قبول نیست.
آیا حق اعتراض با امنیت جامعه قابل جمع نیست؟
پایگاه تحلیلی خبری شعار سال برگرفته از فرهیختگان