شعارسال: این روزها شاهد آفتی اجتماعی هستیم که البته از سابق هم برای مردم عوام، نقش و نگاری برهم می زد و مردم دکان بازیهای عدهای رمال و دعانویس را بر سرنوشت خودساخته خود ترجیح می دادند و حال با چنان هیجان و احساساتی به دنبال آینده کذب خود می گردند که کمتر کسی از این قماش به فکر حقیقت این عوام فریبی و ساختگی بودن این قضایا می افتد و حتی اگر در این وادی تردیدی هم به خود راه دهد حس ماجراجویی و خستگی از عادات تکراری زندگی او را برای حدس درست یا غلط از آیندهای نامتناجس مشتاق می سازد.

چه بسیار افرادی که برای فرار از مشکلات و دغدغه های فکری و ذهنی خود به دامان جادوگران دعانویسی پناه می برند که شاید تیرغیبی باشد برای اصلاح امور آشفته این افراد، غافل از آن که آغوشی که در آن آرام می گیرند، مهلک ترین آغوش هاست.

دامی که برای این افراد پهن می شود گاهی پهنای زندگی فرد را دچار زخمی جبران ناپذیر می سازد و تمام ماجراجویی های شخص، در طبقی از ترس و دلهره و نگرانی و گاها با کنش های ناموزون ماورایی به یغما می رود و در این بازه مقصر اصلی کسی است که بنزین روی آتش دکان های خانمان سوز دعانویسی و جادوگری می ریزد و جامعه آگاه را با خرافات و خفتگی های عمیق و گاها خطرناک ماورایی عجین می سازد و شعور و منطق را با خرافه و توهم معاوضه می کند.

خلاصه این که امروزه بسیاری از مردم با توهم دخالت سحر و جادو و طلسم و یا بسته شدن بخت خود علت مشکلات خود را ریشه یابی می کنند بدون آن که واقعا کوچک ترین سحر و جادویی در کار باشد. مثلا نیامدن خواستگار برای دختران و یا جور نشدن و تاخیر افتادن امر ازدواج از اموری است که آن را به سحر و جادو و بسته شدن بخت مرتبط می سازند، در حالی که سحر و جادویی در کار نبوده، و آن امر تحت تاثیر عوامل دیگری است و خود این تصور و توهم نادرست، سبب بروز مشکلات واقعی و عمیق می گردد.

دیگر کار به جایی رسیده است که مردم متعدد، به جای دعا کردن به درگاه حق، به دکان دعانویسان توسل می جویند؛ یعنی همان پندار عوامانه که آنچه بابتش پول بپردازیم حتما قدر و قیمت بالاتری دارد ولو دعا باشد!

با استناد به متون دینی، دعا در اسلام، توسل موجود ناتوان به وجود بی نهایت و قادر مطلق و پیوستن به وجود حی لایزال معرفی شده است.

در این میان، دعاها و مناجات های امامان معصوم، آکنده از حقایق و معارف بوده و از محتوا و ژرفای خاصی برخوردار است که برخی مراجع تقلید نوشتن دعا به نقل از امامان معصوم (ع) را بدون اشکال دانسته اند اما بر اساس فتوای مراجع چنانچه دعانویسی حرفه و شغل افراد سودجو قرار بگیرد صحیح نیست و غالب کتاب هایی که به آن استناد می کنند اعتباری ندارد و حتی درآمد حاصل از آن نیز جایز نمی باشد.

دعای خالصانه نمودن و حاجات را از خداوند خواستن یک حقیقت اعتقادی است که در این مورد امام صادق علیه السلام فرمودند: «دعا (برای حل مشکلات) از نیزه نفوذ کننده تر است» و پیامبر صلی اله علیه و آله فرمودند: «دعا اسلحه مومن است». در حدیث دیگر آمده؛ «اگر بنده به درگاه خداوند دست به دعا بردارد، خداوند حیا می کند از اینکه او را دست خالی رد کند» و در نهایت سفارش آخری که از معصومین علیهما السلام رسیده به این مضمون است که هرگاه دعا نمودید، امید داشته باشید که حاجت شما برآورده می شود.

حال باید پرسید براثر کدام عامل یا عوامل است که عدهای چنان زبردستانه در این دایره می تازند که ویزیت هایشان بر آمار ویزیت پزشکان می چربد و توریست های خارجی هم به خود جذب می کنند و نوبت های ماهانه برای مراجعان تعیین می کنند؟

چطور می شود یک پدیده نامبارک به عنوان آفت اعتقادی عقل و تدبیر افراد را مهار می کند؟ و چه می شود که اعتقاد بعضی از مردم مسلمان به قدری آسیب پذیر می شود که ترجیح می دهند مقادیری پول بپردازند تا جادوگر به ظاهر دعانویس و یا پیشگو و رمال، برای گشودن گره از کارشان نسخه ای بپیچد؟

مطابق قانون مصوب سال 1324هرگونه اقدام به رمالی، جن گیری و فالگیری جرم محسوب می شود و مطابق بند 18 ماده 3 آیین نامه همین قانون، فرد یا افرادی که از طریق رمالی و پیشگویی در منزل یا مغازه اقدام به فریب مردم کنند و این کار را به عنوان کسب و پیشه خود قرار دهند مرتکب جرم شده و قانون برای این افراد مجازات حبس و جزای نقدی را پیش بینی کرده است. اگراین افراد با فالگیری و رمالی مرتکب کلاهبرداری شوند علاوه بر مجازات ذکرشده، به عنوان کلاهبرداری نیز تحت تعقیب قضایی قرارمی گیرند.

با اندکی اضافات و تلخیص برگرفته از خبرگزاری ایرنا، تاریخ انتشار: 8دی1395، کدخبر: 82364706: www.irna.ir