پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

بازارشان سکه است؛ از انتشار کتاب گرفته تا برگزاری همایش و کارگاه‌های آموزشی و سخنرانی در فضای مجازی و حتی مجال یافتن برای حضور رسمی در رسانه‌ملی! آنهم در کشوری که بدلیل طی کردن دوران گذار و فشارهای خاص اجتماعی- اقتصادی-فرهنگی، آسیب دیدگی های زیادی را در حوزه روانی تحمل می کند. اهمیت کار را باید در ساخت طنزهای تراپی جستجو کرد. چرا که ایرانی ها بر طبق سنت فرهنگی خود، موضوعات مهم را در قالب طنز دنباله گیری می کنند. روان‌شناسان‌زرد بجای ارایه یافته های مستند و فناوری های آزمون شده موثر بر حوزه روان، تجربه‌های شخصی خود یا اطرافیان شان را مبنای ارایه رهنمود قرار می دهند. آنها برای مخاطبین خود نسخه های میانبر می پیچند ، لذا بشدت مورد توجه و تمایل افراد آسیب دیده و در رنج، قرار می گیرند. متاسفانه به نظر می رسد که کشور دچار نوعی کم عمقی و فعالیت استاندارد در بحث و حوزه تراپی و مشاوره شده است.

بیست و پنجمین نشست شورای هماهنگی روابط عمومی دستگاه های اجرایی به میزبانی معاونت علمی، فناوری و اقتصاد دانش‌بنیان ریاست جمهوری در خانه نوآوری و فناوری ایران برگزار شد.معاون علمی، فناوری و اقتصاد دانش‌بنیان رییس‌جمهور با اشاره به ضرورت هم‌افزایی و هم‌دلی تمامی دستگاه‌های اجرایی در انعکاس و بازتاب امیدآفرینانه‌ دستاوردهای دانش‌بنیان کشور ادامه داد: سهم مستقیم معاونت علمی در تمامی دستاوردهای علمی و فناورانه کشور را کم تر از ۱۰ درصد می دانم و معتقدم تمامی وزارتخانه‌ها و دستگاه های اجرایی کشور، سهمی قابل توجه و نقشی عملیاتی و میدانی در توسعه علم و فناوری امروز کشور دارند؛ بنابراین توجه کشور به این موضوع چه در حمایت از توسعه و چه در انعکاس دستاوردهای کشور، نیازمند تلاش بسیار ویژه و عزم جدی همه دستگاه‌ها است.

آموزش و پرورش موثر و تمدن ساز، برعکس رسالت ظاهری تعلیم محور خود، باید بشکل همزمان بر دو بعد تعلیم و تربیت (آموزش و پرورش)، تاکید داشته باشد. بخش پرورشی در وزارت آموزش و پرورش در اصطلاح به امور تربیتی مشهور است. حوزه ای که حداکثر کارکرد آن را در اردوی تفریحی و برگزاری مسابقات کتابخانی و تشکیل گروه سرود و نمایش مناسبتی، باید جستجو کرد. حتی برخی از کارشناسان پا را فراتر گذاشته و معتقدند که وزارت آموزش و پرورش ، فاقد توانمندی، نیروی صلاحیددار، محتوا و ساختار مناسب برای اجرای رسالت تربیتی خود است. انتقاداتی که حتی زمزمه انحلال امور تربیتی را در آموزش و پرورش ، سبب شده است. کتر محمدرضا سنگری در این باره معتقد است که انحلال امورتربیتی،فرش قرمز زیرپای۲۰۳۰ است. سوال اینجاست که با این پارادوکس بودن بشکلی ناکارامد و نبودن منجر به قطع بال دوم ، چه باید کرد؟ نه می توان ضرورت وجودی رسالت تربیتی آموزش و پرورش را نادیده گرفت و نه می توان ، در برابر این حجم ناکارآمدی های منجر به بدعملکردی و تخریب ، سکوت نمود.

ایران بدلیل موقعیت ژئوپلتیکی خاص خود، از پتانسیل بالایی در حوزه ترانزیت برخوردار است. مشکل اینجاست که ضعف زیرساخت‌ها و کم توجهی به سرمایه گذاری کافی روی کریدور‌های حمل و نقلی کشور (با تاکید بر حمل و نقل ترکیبی)، این فرصت‌ها را بتدریج نابوده می‌کند. کشور‌های همسایه نیز با دو رویکرد رقابت و تخریب، اقدام به کاهش میزان اثر این قابلیت خاص کشور ایران کرده اند. تعریف کریدور فاور- بصره در عراق، کریدور دریای سرخ-عربستان، کریدور دریایی ازبکستان- آذربایجان، کریدور کراچی پاکستان- افغانستان، طمعه اسرائیل و ترکیه به زنگ زور و حمایت از آذربایجان در درگیری با ارمنستان، نمونه‌هایی از این اقدامات رقابتی- تخریبی محسوب می‌شوند. در نهایت اینکه، دامن زدن به اقتصاد سیاسی در کشور، باعث افزایش ریسک در فعالیت‌های اقتصادی شده و با وجود ارزانتر بودن مسیر ایران، شاهد کاهش تمایل به استفاده از این مسیر برای جابجایی جهانی کالا هستیم. سوال اینجاست که در چنین وضعیتی آیا باید دلخوش به آمار‌های موردی گمرک و مرکز آمار ایران بود (مرکز آمار ایران گزارش عملکرد ترانزیت خارجی در سال ۱۴۰۲ را منتشر کرده است. براساس این آمارها، در سال ۱۴۰۲ حجم ترانزیت خارجی کشورمان به ۱۷.۸ میلیون تن رسیده است. بررسی وضعیت عملکرد ترانزیت خارجی کشور در بازه زمانی سال‌های ۱۳۸۶ تا ۱۴۰۲ نشان می‌دهد سال ۱۴۰۲ رکورد ترانزیت خارجی ایران شکسته شده است)، یا اینکه بشکل پویا روی تقویت سرمایه گذاری منجر به ساخت کریدور‌های حمل و نقلی کشور، جذاب سازی استفاده از این مسیر‌ها برای فعالان اقتصادی خارجی و کاهش ضریب اثر اقتصاد سیاسی، اقدام نمود؟

نمایشگاه‌دار‌ها ترجیح می‌دهند خودروی خارجی لوکس بفروشند و نه خودروی خارجی خانواده. ممنوعیت واردات و قوانین متغیر، نوسانات نرخ ارز و نوسانات تصمیم‌گیری، همه دست به دست هم داده و برای خودرو حباب قیمتی به وجود آورده است. هر چه این خودرو خاص‌تر و لوکس‌تر باشد، یا به قول نمایشگاه‌داری هر چه خودرو خارجی‌تر باشد، حباب قیمتی‌اش هم بزرگ‌تر است؛ بنابراین سود بیشتری نصیب دست‌اندرکاران فرایند واردات (از ثبت سفارش تا ترخیص و حمل و نمایشگاه و فروش) می‌شود؛ بنابراین روشن است که نمایشگاه‌دار ترجیح می‌دهد مثلا بجای یک دستگاه تویوتا کرولا با حباب قیمتی ۱/۵ میلیارد تومان، یک تویوتا لندکروز بفروشد با حباب قیمتی ۸ میلیارد تومان! نکته تاسف بار دیگر داستان که خبرنگار محترم انصاف نیوز بدان توجه نکرده، این است که برخی از نمایشگاه‌ها وظبفه پولشویی و تطهیر پول‌های کثیف (قاچاق اشیای عتیقه، مواد مخدر با تاکید بر شیشه و.)، را عهده دار بوده و نمایشگاه پوششی قانونی برای ورود موفق این پول به اقتصاد است. موضوعی که مسلما نهاد‌های امنیتی کشور خوب می‌دانند از کدام گوشه اش صحبت می‌کنیم. بعنوان نمونه، فروش صوری خودرو‌های خاص یا خودرو‌های سنگین تحت مالکیت فرد طلبکار (بله فروش ظاهری خودروی سنگین فرد طلبکار به فرد بدهکار بشکل قولنامه‌ای یا انتقال سند و بعد وکالت دادن بجای رد و بدل شدن خودرو)، با قیمت نجومی و بیش اظهار شده، جابجایی پول و پاره کردن قولنامه دست خریدار و یا اگر سند رده شده باشد، وکالت دادن خریدار به فروشنده برای دخل و تصرف در عین و منفعت مال. به همین سادگی و راحتی.

فصل پنجم برنامه «زندگی پس از زندگی» با اجرای عباس موزون در روز‌های ماه مبارک رمضان سال ۱۴۰۲ و ۱۴۰۳ روانه آنتن می‌شود. بر خلاف سال‌های پیش که این برنامه پیش از افطار پخش می‌شد، امسال زمان پخش آن به بعد از افطار منتقل شده و ساعت ۲۱ روی آنتن می‌رود. نکته جالب این است که پخش این برنامه، باعث طرح برخی نظرات انتقادی و بعضا تقابلی در خصوص حوزه معنویت، ماهیت روح و جدا شدن آن از جسم و ارایه تحلیل‌هایی چند در این خصوص شود. تقابلی که می‌تواند منجر به توسعه شناخت در آینده‌ای نزدیک گردد.

فرشاد مومنی، اقتصاددان و رئیس موسسه دین و اقتصاد در نشست دانایی و توسعه و رونمایی از کتاب اندیشه بی‌خانمان می‌گوید که در واقع همه چیز در جامعه ما دفرمه و از ریخت افتاده است. حال سوال این است که چرا چنین اتفاقی رخ داده است. پاسخ مشخص است، زیرا این امر در کادر نظام حیات جمعی دیده نشده یا نخواسته که دیده بشود. در چنین شرایطی سیاستگذاری اقتصادی ما شبیه انتخابات برگزار کردن ما می‌شود. به همبن دلیل رضاقلی دغدغه دارد که چرا این علوم کارکرد ندارند. این به این معنا نیست که اصحاب علم درک ندارند که چه اتفاقی رخ داده است بلکه آنچنان هویت جمعی پیدا نمی‌کند که اثربخشی داشته باشد. اگر حکومت بخواهد رابطه خود با مردم را در استاندارد ۲۷۰ سال پیش نگه دارد نمی‌توان دانش‌بنیان شد، این را رضاقلی در کتاب سراب گرایی صنعتی در جامعه قبایلی ایران و ضرورت در مرکزیت قرار گرفتن علم و فناوری در توسعه، بیان کرده بود. دوستانی که به نسل من می‌گویند که تو هم آن زمان انقلاب بودی پس باید عذرخواهی کنید به آن‌ها توصیه می‌کنم که کتاب تاریخ بی خردی خانم باربارا تاکمن را بخوانند. در این کتاب، پنج نفطه عطف تاریخ بشر را بررسی کرده و تصریح دارد که عادی‌ترین انسان‌های تاریخ، واقعیت را درک می‌کردند، اما در ساختار قدرت حاکمان موضوعات دم دستی ساده را درک نکرده بودند. فردی عذرخواهی بکند با نکند بیشتر سطح فهم خود را از پدیده انقلاب اجتماعی منعکس می‌کند. ضمن اینکه گره‌ای هم با عذرخواهی من باز نمی‌شود. شبیه موضوعی که در مورد انقلاب مطرح می‌شود در مورد توسعه هم مطرح می‌شود. همچنانکه برخی به صراحت اعلام می‌کنند که میلی به توسعه ندارند. حیاتی‌ترین مسائل هم تا زمانی که هویت جمعی در کشور پیدا نکنند نمی‌توانند در مسیر اعتلا قرار گیرند. مساله توسعه یک مساله اجتناب‌ناپذیر است و اگر به صورت فعال و خلاق با توسعه روبرو نشویم در نتیجه سیلی خواهیم خورد. از ربع پایانی قرن بیستم کشور‌ها وارد یک مدار جدید به نام عصر دانایی شدند و انقلاب دانایی و اقتصاد مبتنی بر دانایی به مثابه یک شیوه تولید و همزمان به مثابه یک نظام حیات جمعی باید مورد توجه قرار بگیرد. کشور‌های در حال توسعه در موج اول انقلاب صنعتی فکر می‌کردند که صنعتی شدن یک امر انتزاعی بوده و صرفا با جابجایی ماشین‌آلات محقق می‌شود برای همین بر این باور بودند که دیگران ماشین‌آلات صنعتی تولید کردند و ما خریداری کرده و صنعتی می‌شویم. این در حالی است که صنعتی شدن باید در کادر نظام حیات جمعی دیده شود و تغییرات اجباری متناسب در ساخت سیاسی و اجتماعی و نظام آموزشی و ... لحاظ شود، اما، چون این نکات لحاظ نشد، جوامع به ابن روز افتادند به ترتیبی که الان حسرت دوران پیشاصنعتی را می‌خورند. یعنی گرفتاری‌ها چندین برابر شده و توانمندی پیشین را از دست دادند. این نوع طرز تفکر بود که باعث شد در بیست سال تورم کشور، سه هزار و نود درصد و نقدینگی ده هزار و دویست و پنجاه درصد رشد کند. وقتی ماجرای توسعه گره خورد باید روی دو جا متمرکز شد یکی اعتبار علمی جهت‌گیری‌های سیاستی و فرایند‌های تصمیم‌گیری و تخصیص منابع و دیگری نظام توزیع منافع. دقیق توضیح دهم که چطور به جای علم در فرایند سیاست‌گذاری و تخصیص منابع از شبه علم استفاده می‌کنند و گنجشک را رنگ می‌کنند و جای چیز دیگری قالب می‌کنند. این چه جور علمی است که یک بسته سیاستی معین در طی بالغ بر سه دهه گذشته در دستور کار نظام تصمیم‌گیری کشور قرار داشته است، اما به هیچ کدام از اهداف اعلام کرده نرسیده است و هزاران تخریب و فساد و به هم ریختگی و وابستگی ذلت‌بار و نابرابری ناهنجار را پدید آورده آما همچنان در دستور کار است و با بزک کردن جلو می‌رود. در دستکاری واقعیت و جا زدن شبه علم و دروغ و کلک و پنهان کاری واویلایی درست کردند. شما حساب کنید که در این کشور سه چهار سال است که سالنامه آماری را منتشر نمی‌کنند. نزدیک سی سال است که روند تحولات سهم مربوط به ارزش آفرینی واسطه‌گریی مالی را حذف کردند تا سلطه ربا را پنهان کنند در حالیکه ده متغیر کنترلی دیگر وجود دارد که با آن می‌توان موضوع را متوجه شد.

یکی از آفات وارده بر مدیران دولتی در ایران، بازتعریف و نقل شنیده‌ها و روایات جلسات ماضی به زبان خودشان آنهم در قالب برنامه و سیاست فعالیتی است. در جلسات مختلف می‌نشینند و گفت و شنود‌های مختلف و ایده پردازی‌های گوناگون صورت می‌گیرد و جنابان مدیران والامقامان، ایده پردازی را با نگاهی توهمی، معادل برنامه و سیاست پنداشته و در سایر جلسات، در قالب بیانات خود مطرح می‌کنند و غافل از قضاوت ها، خروجی ها، اثرات و پیامد‌ها می‌باشند. صحرامراد درمانده در آرایش ۶-۳-۳، درگیر در بازماندگی از تحصیل و معدل‌های پائین دیپلم، وامانده در طرح تحول آموزش و پرورش و متحیر در موج چهارم شناخت (ترکیب علم و حوزه شناخت علمی با حوزه دینی و باور‌های ارزشی و یقینی)، قصد کاهش سن دیپلم را دارد؟ رضامراد جان، اول چند خط روانشناسی شناخت گرا و روانشناسی پیاژه، آدلر و سایر مکاتب و بزرگان داخلی و خارجی را مطالعه کن، بعد طرح و برنامه بده. بابت حرف شنوی هایت هم تشکر می‌کنیم.

معاون پیشین محاسبات و پایش عملکرد شورای شهر تهران گفت:‌برنامه مالی شهرداری تهران در سال آینده بر کسب حداقل درآمد ماهانه‌ای بالغ بر ۱۴ هزار و ۱۵۰ میلیارد تومان است، بر همین اساس جریان نقدی پیش بینی شده برای هر روز کاری سال ۱۴۰۳ در شهرداری تهران رقمی معادل ۵۸۷ میلیارد تومان برآورد شده است، این بدان معناست که شهرداری تهران در هر ساعت کاری طی سال ۱۴۰۳ می‌خواهد ۷۳ میلیارد و ۴۲۴ میلیون تومان درآمد تحصیل و کسب کند.

ابوالفضل توکلی بینا از معتمدین حضرت امام و نهضت انقلابی، بیان می دارد که، (برای این که نشان دهیم خلخالی در صدور حکم اعدام دقت ندارد) حکم اعدام خود خلخالی را در برگه‌ای نوشتیم و لای برگه‌های دیگر گذاشتیم و به وی دادیم. آن را هم امضا کرد! رفتیم و همین حکم امضا شده (حکم اعدام خودش) را به دکتر بهشتی نشان دادیم و گفتیم: ببینید که ایشان چگونه کیلویی عمل می‌کند تا جایی که حکم اعدام خودش را هم ندیده امضا کرده است!خدمت امام نشسته بودم که آقای جنتی که دادستان اهواز بود آمد و می‌خواست اجازه اعدام یک نفر را بگیرد. امام فرمود: اگر قتلی انجام داده می‌توانید وی را بکشید. آقای جنتی خیلی اصرار کرد، امام فرمود: همین که گفتم. آقای جنتی گفت: پس چطور هویدا را کشتید؟ امام برافروخت و عبا را به طرف وی پرت کرد و فرمود: من هویدا را کشتم؟! اصلاً من خبر داشتم که هویدا کشته شده؟ آقای جنتی پابرهنه جلسه را ترک کرد و کفش‌های وی را بعداً بردند.

پیگیری‌ها نشان می‌دهد تا روز چهارم عرضه اوراق گواهی سپرده ۳۰درصدی، استقبال به سطح ۹۸درصد رسیده و اکثر بانک‌ها عنوان کردند که سقف سپرده‌گذاری تکمیل شده و هنوز ابلاغیه جدیدی برای تمدید این طرح ارائه نشده است. رئیس کل بانک مرکزی نیز استقبال از این طرح ۲۸۰ همتی را تایید کرد. رصد این طرح در روزهای اخیر سه پیام اصلی دارد. نخست اینکه با وجود برخی اظهارنظرها، جذاب ‌سازی نرخ سود توانست قدرت رقابت بازار پول (ریال) را در مقابل سایر بازارهای دارایی نظیر ارز افزایش دهد و قدری از درجه منفی بودن سود واقعی بکاهد. نکته دوم اینکه استقبال از این طرح نسبت به پیش‌بینی‌ها بهتر بوده و نشان می‌دهد که سرمایه‌گذاری در بانک‌ها در صورت دریافت سود مناسب هنوز برای بسیاری اعتبار دارد. نکته سوم این است که ابزار نرخ سود، یکی از مهم‌ترین ابزارهای بانک مرکزی در هر اقتصادی است که می‌تواند برای مدیریت انتظارات از آن بهره ببرد. سوال اینجاست که بدلیل قاعده بازی با جمع صفر در اقتصاد ایران، دوستان به پیامدهای این طرح بر بورس و فرار سپرده های بانکی ، اندیشیده اند؟

قبل از هرچیز باید این سنت نامیمون مدیریتی در کشور را زیر سوال برد که با یک بازدید و یک جلسه مشترک با گروهی از افراد، نباید هیجانی شد و دهان باز نمود و تائید و تکذیب کرد. جناب حجت الاسلام عبدالحسین خسروپناه، چقدر از اقتصاد و شرایط اسباب بازی در کشور می‌دانند که در طیفی از تجویز‌های موردی درست تا گل درشت و کلی گویی، به مسئله ورود می‌کنند؟ ما هم معتقدیم که باید جلوی تهاجم فرهنگی از راه واردات اسباب بازی را گرفت. ما هم مثل شما معتقدیم که با بومی سازی و تولید داخل، باید جلوی خروج ارز بشکلی نادرست را گرفت. اما ما مثل شما فکر نمی‌کنیم که پاره‌ای کاسب کار را اسباب بازی ساز بدانیم (تاکید می‌گردد پاره‌ای از تولید کنندگان). ما مثل شما فکر نمی‌کنیم که اسباب بازی‌های دهه شصت و هفتاد و هشتاد، در ۱۴۰۲ کاربرد داشته باشد. ما مثل شما بشکلی کلی و غیر تفکیکی فکر نمی‌کنیم و اسباب بازی‌ها در ذهن ما مخاطب سنی و حوزه کارکردی دارند. ما برخلاف شما معتقدیم که نتوانستیم صنعت و سبک زندگی را در قالب اسباب بازی به کودکانمان ارایه کنیم. ما مثل شما فکر نمی‌کنیم و معتقدیم که از صنعت جهانی اسباب بازی سازی بشدت عقب مانده ایم. یکی از علل این عقب ماندگی هم بخشی از کاسب کارانی هستند که امروز ادعای عدم حمایت دارند. آقای خسروپناه عزیز، از شما با این حد از درایت بعید است که به سادگی خام شوید. نمایشگاه کانون پرورش فکری را مشاهده کردید؟ نمایشگاه بود یا بازار سداسمال؟!

سجاد محمدیان خبرنگار محترم رسانه معظم ایکنا اقدام به تهیه گزارشی از هشتمین جشنواره ملی اسباب بازی نموده و نقاط قوت و ضعف آن را مشخص نموده است. این در حالی است که با توجه به بازدید میدانی صورت گرفته توسط خبرنگاران پایگاه تحلیلی خبری شعار سال، بخش زیادی از این مطالب ، شبیه تعارف و بدور از واقعیت است. بهتر است اسمش را هم نمایشگاه نگذاریم، مجموعه غرفه هایی برای فروش بهاره اسباب بازی ، اصطلاح بهتری است. هیچ سطح بندی از گروه های سنتی و چیدمان متناسب با آن صورت نگرفته، گروه بندی خاصی از اسباب بازی ها انجام نشده( مثلا فکری، الکترونیک و ...). گرایشات عمدتا بر عرضه محصولات قدیمی با کمترین نوآوری قرار دارد. بخش قابل توجهی از اسباب بازی ها ( نظیر لگوها) وارداتی هستند. متاسفیم برای این کشور و این سطح بی سلیقگی برای برپایی نمایشگاه برای خالی کردن جیب مردم. جای مجلس بودیم چند مدیرکل را تغییر می دادیم. راستی بچه های معلول چطور وارد نمایشگاه می شوند؟ آقای رئیس کانون پرورش فکری، منتظر توضیحات شما هم هستیم. البته اگر برای این افتضاح ، توضیحی هم مانده باشد؟

ویژه برنامه شب یلدای شبکه سه سیما به صورت زنده با حمایت بانک ملی ایران و با حضور مهمانان ویژه و محبوب، اجرای موسیقی و استندآپ کمدی روانه آنتن این شبکه شد.

اختتامیه چهاردهمین جشنواره مردمی فیلم عمار در شامگاه ۲۹ دی‌ماه با برپایی مراسمی در تالار اندیشه حوزه هنری انقلاب اسلامی برگزار شد. مراسم با قرائت قرآن و پیام کودک فلسطینی آغاز گردیده و هیات داوران در بخش‌های مختلف اقدام به اهدای جوایز به منتخبین نمودند. لازم به توضیح است که جشنواره مردمی فیلم عمار یک جشنوارهٔ فیلم و مستند بوده که یک سال بعد از حوادث ۹ دی ۱۳۸۸ و در دی ماه سال ۱۳۸۹ آغاز به کار نمود. این جشنواره در چهاردهمین دوره خود، بخش‌هایی نظیر مستند آرمان روح الله، بخش مستند ملت قهرمان، بخش مستند تاریخ فرهنگی، اجتماعی و دفاع مقدس، بخش مستند جنگ اقتصادی، بخش مستند رویای ایرانی، بخش مستند نهضت جهانی مستضعفین، بخش مستند جنگ نرم، بخش مستند حافظه ملی، بخش مستند نقد درون گفتمانی، بخش داستانی، بخش تیزر فرهنگی، بخش فیلم داستانی کوتاه، بخش سریال، فیلم داستانی بلند دارد.

نظام های امنیتی در دنیا بنا بر نوع وظیفه مندی سازمانی خود نیازمند ساختمان هایی برخوردار از شرایط خاص هستند. ساحتمان هایی که بحث نفوذ ، شنود ، تماس بین فردی،ارتباطات سطح بندی شده درون سازمانی، ارتباط با محیط پیرامون و محرمانگی نوع رفت و امد ها ، اشرافیت سایر ساختمان ها بر این ساختمان ، ورودی و خروجی های چندگانه ، کاهش احتمال حملات فیزیکی به ساختمان ، اثرات ترافیک بر ساختمان ، اثرات جریان باد بر ساختمان و آمادگی برای حملات شیمیایی احتمالی ،مقاوم در برابر بلایای طبیعی، خود اتکایی آب و برق برای تاب آوری در مدتی معین ، شرایط خاص سیستم فاضلاب ساختمان ، نوع معماری داخلی و فضاهای اختصاصی و تخصصی مورد نیاز و غیره باید در انها مورد توجه قرار گرفته باشد. برای کاهش ضربه پذیری ، تا جای ممکن از تمرکز نیروها در ساختمان های مجتمع شکل و برج مانند پرهیز شده و عموما ساختمان ها هم بشکلی ناشناس ، فعالیت می کنند. متن زیر، به ده ساختمان امنیتی متمرکز دنیا اشاره دارد.

زندگی ملالت‌بار است. روزها و شب‌های تکراری ما را در چنگال خودشان می‌فشارند و سیاهی فضای ذهنمان را پر می‌کند. انسان‌ها از ملال متنفرند، حتی حاضرند درد بکشند، به‌شرط اینکه از ملال نجات پیدا کنند. اگر به نقطه‌ای رسیدیم که به نظرمان هر روز، مثل روزهای قبلش است و کارها و تفریحات و رابطه‌هایمان دیگر لذتی برایمان ندارد، چه‌کار می‌توانیم بکنیم؟ فرهنگ امروز، جواب ساده‌ای دارد: فرار کن. اما برخلاف تصویر رایجی که می‌گوید برای بیرون آمدن از ملالت باید «چیزهای تازه» به زندگی‌مان بیاوریم، فرار کردن به سمت کار یا رابطه‌های جدید هم می‌تواند خیلی زود دوباره ملالت‌بار شود.کی‌یرکگور، فیلسوف دانمارکی، می‌گوید: ملال را نمی‌توان با یافتن زندگی‌ای تازه درمان کرد، برعکس، ملال فقط با عمیق‌تر شدن در زندگی‌ای که همین الان داریم تسلی می‌یابد.، اولین‌بار که زندگی را ملالت‌بار می‌یابیم، نشانۀ این است که دنبال شادی‌‌های جدید می‌گردیم. او نام این دوره را «مرحلۀ زیبایی‌شناختی زندگی» می‌گذاشت و آن را مخصوص دورۀ نوجوانی می‌دانست.اما برای اکثر انسان‌ها، این دورۀ تجربه و مصرف، گذراست و بعد از مدتی خودش ملال‌آفرین می‌شود. طوری که از خودمان می‌پرسیم: «همه‌اش همین بود؟» اینجاست که وارد «مرحلۀ اخلاقی» زندگی می‌شویم. در این مرحله، تعهدات بلند‌مدت و رابطه‌های عمیق و پایدار را می‌پسندید و ارزش چیزهای جدید در چشمتان کم می‌شود. این مرحله عمیق‌تر و بهتر است، اما باز هم عده‌ای را خسته و ملول می‌کند. آن‌ها با وجود اینکه پیوندهایی عمیق و معنادار دارند، دنبال چیزی باز هم عمیق‌تر هستند. کی‌یرکگور می‌گوید این مرحله، مرحلۀ دینی زندگی انسان است که در آن به جست‌و‌جوی هدف یا غایتی متعال هستیم.

پروفسور توفیق موسیوند، مخترع نخستین قلب مصنوعی جهان در سن ۸۷ سالگی درگذشت. پروفسور توفیق موسیوند متولد ١٣١۵ در روستای «ورکانه» همدان بود.توفیق موسیوند فارغ التحصیل جراحی و مهندسی از دانشگاه اتاوا و کارلتون اتاوا کانادا بوده و نیز مخترع بای‌پس قلبی ریوی است. او برای نخستین بار موفق به تولید پمپ مصنوعی قلب شده به گونه ای که قادر بود خون را پمپاژ کرده و در فرایند جراحی قلب، امکان تنفس را برای بیمار فراهم سازد.

همه چیز سامانه های اعتبارسنجی در نگاه بیرونی جذاب است و مفید فایده بنظر می رسد و القا کننده ارتقا نوعی نظم مطلوب به شهروندان . اما این تصویرات سفید، زمانی واقعیت بیرونی پیدا می کند که بنوعی شاهد اثبات جامعیت و مانعیت شاخص های مورد توجه در این سامانه ها ، عدم ورود به حریم های خصوصی ، اطمینان از حساسیت سامانه ها به مسئله سواستفاده های شخصی و موردی،نظر داشت به حوزه حکمرانی و عدم آلودگی انها به دولتی گرایی باشیم.راه اندازی این سامانه ها با کم توجهی به اصول و الزامات فوق، می تواند منجر به نوعی سو استفاده سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فردی از شهروندان شود. بعنوان نمونه وقتی دست یک کارمند جز و پشت باجه نشین یک بانک برای رد کردن گزارش اخطار برای به تعویق افتادین مثلا یک ماهه یک اقساط و ایجاد اختلال در اعتبارسنجی مشتریان باز است( ان هم بدون قرصت دفاع دادن به وام گیرنده)، اسم این سامانه ، سامانه اعتبار سنجی نیست. اسمش را می گذاریم مزخرف غیرمشارکتی سلیقه محور . حساسیت این نگاه در حوزه امنیت ، چندین و چند برابر می شود. بعنوان مثال تصور کنید که چنین سامانه ای برای بحث حجاب وجود می داشت. آیا حجم تندروی ها و کندروی ها و خدای ناکرده نمک گیر کردن های منجر به فساد اخلاقی پشت پرده ، چقدر وحشتناک بود. در مجموع می توان بیان داشت که راه اندازی این سامانه ها یک الزام زندگی در دنیای جدید است. اما چنانچه در راه اندازی انها حساسیت های لازم در نظر گرفته نشود، با نوعی استعمار و استثمار جدید (آنهم از نوع مخفی) مواجه خواهیم بود که خروجی،پیامد و سرانجام آن هم قابل حدس زدن است.

در حالی که این روزها ناترازی گاز نقل محافل جمع‌های نفتی است و مسوولان نفتی به دنبال راه چاره‌ای برای گذر از این شرایط هستند، بهتر است دولت نگاهی به نیروگاه‌ها نیز داشته باشد چرا که به گفته مدیرکل دفتر برنامه‌ریزی کلان شرکت برق حرارتی با تامین منابع مالی می‌توان نیروگاه‌های گازی را به سیکل ترکیبی تبدیل و به دنبال آن ضمن افزایش راندمان موجب صرفه‌جویی معادل ۱۵ میلیارد مترمکعب شد.نکته جالب اینجاست که پیشنهادات اصلاحی در حوزه برق کشور را ما باید بدهیم. ما باید مطالبه گری کنیم. ما باید شفاف سازی کنیم. فیش حقوق اخر ماه هم نصیب آقایان است. روابط عمومی همیشه خاموش وزارت نیرو، حرفی، صحبتی ،سرفه ای برای اثبات زنده بودن ، خدای ناکرده اخمی و گزش لبی برای این ادعاها و حرف های ما و ..... ، ندارند؟