متاسفانه برداشت غالب ما نسبت به اقتصاد غیرنفتی، ارایه نگاهی سلبی در برابر اقتصاد نفتی و آسیب‌های آن است. پیاده سازی هر برداشتی از اقتصاد غیرنفتی، الزامات و پیامد‌هایی داشته که نادیدگی آن‌ها، از یکطرف باعث گسست ارتباط سایر عناصر اثرگذار بر توسعه در کنار عامل اقتصادی شده و از طرف دیگر، باعث گسست ارتباط نظام‌مند بین سطوح سه گانه کلان (توسعه ای)، میانی (صنعت) و خرد (بنگاه و سطح خانوار) می‌شود. نادیدگی و گسستی که هزینه‌های وحشتناکی می‌تواند در بر داشته باشد.

یکی از عمده ترین نقایص اقتصاد ما، مربوط به ساختار است، کمبود تنوع محصولات صادراتی از جمله مشکلات این میباشد.در شرایطی که جمعیت کشور‌های همسایه ایران چند صد میلیون نفر برآورد می‌شود، تامین نیاز این جمعیت با تکیه بر تولیدات داخلی فرصتی است که می‌تواند به مثابه سکوی پرتاب اقتصادی کشور نقش آفرینی کند. همسایگی با ۱۵ کشور از طریق مرز‌های آبی و خاکی ظرفیت تجاری بالایی را برای ما به وجود می آورد و عدم توجه به این مسئله یک فرصت سوزی بزرگ است.