تحزب همواره در جهت قوام حکومت‌های دموکراتیک مؤثر بوده است. در ایران ما از زمان استبداد کبیر تاکنون، حکومت‌ها به احزاب و تشکل‌های اصیل و مردمی به دید یک مزاحم نگاه می‌کرده اند. برخورد قهرآمیز و انحلال احزاب در پیشاانقلاب، و ایجاد احزاب و تشکل‌های فرمایشی و محدود کردن فضای تشکیلاتی سیاسی به آن‌ها در پساانقلاب مؤید این نکته است.