مهدی اسفندیار به بیان خاطره ای از یک شب که در بیمارستان گذرانده و خوب و بدهایی که در آنجا از مردم و کادر درمان دیده و شنیده است می پردازد و ام در آخر از خاطره هجوم دو جوان به اتاق پزشک ارتوپد به دلیلی دیر شدن وقت ویزیت می گوید و یادآوری می کند که هجوم به پزشکان و کادر درمان هیج نشان از دلاوری و توانایی نیست، بلکه نامش فقط رذالت و دون مایگی است.