سیاست‌های تشویقی دولت برای افزایش جمعیت، اغلب بر زنان متمرکز بوده و نقش مردان به‌عنوان ریاست نهاد خانواده و تأمین‌کنندگان اصلی امنیت اقتصادی نادیده گرفته شده است. پژوهش‌ها نشان می‌دهند که در ایران، حدود ۶۷ درصد از زنان شاغل، استرس ناشی از تعارض نقش‌های خانوادگی و شغلی را تجربه می‌کنند، ۷۲ درصد از مردان ایرانی نیز ناامنی شغلی را اصلی‌ترین مانع برای افزایش تعداد فرزند (فرزندآوری) می‌دانند. این در حالی است که نظریه اقتصاد خانواده تأکید می‌کند تصمیم به فرزندآوری یک انتخاب مشترک بوده که به توازن منابع اقتصادی و زمانی زوجین وابسته است و اگر مردان در این فرآیند مشارکت نکنند، زنان به‌طور ناخواسته تحت فشار هزینه‌های روانی و فیزیکی فرزندآوری قرار می‌گیرند. تحول ساختاری در سیاست‌های جمعیتی با محوریت اثرگذاری مشکلات مردان به‌وضوح مشهود بوذه و مردان به‌عنوان تأمین‌کنندگان اصلی معیشت، در شرایط ناپایداری اقتصادی از جمله تورم ۴۰ درصدی و بیکاری جوانان، قادر به پذیرش هزینه‌های اضافی نیستند. بنابراین، ایجاد سیاست‌هایی مانند معافیت‌های مالیاتی پیشرونده برای خانواده‌های پرجمعیت، تسهیلات مسکن با بازپرداخت بلندمدت ، بیمه‌های درمانی رایگان برای فرزندان سوم به بعد، می‌تواند بار اقتصادی را کاهش داده و مردان را به‌عنوان تصمیم‌گیرندگان کلیدی، متمایل تر سازد.

طبق آمار،کشور ما در سال پایانی دولت روحانی از عدم توازن‌های شدید بازار کار رنج می‌برد.بررسی‌ها نشان می‌دهد نرخ بیکاری از ابعاد جنسیت، سن، سطح سواد و منطقه‌ای در کشور دارای عدم توازن شدید بوده و دولت عملاً توفیقی در کاهش آن نداشته است. در خبر زیر، برخی از ابعاد عدم توازن شدید نرخ بیکاری در اقتصاد ایران به استناد آخرین داده‌های منتشر شده سالانه مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۸ ارائه شده است.

نرخ مشارکت اقتصادی در ایران نسبت به سایر کشورهای جهان پایین‌تر است. در حالی که به‌طور میانگین در جهان از هر ۱۰۰ نفر، ۶۱ نفر شاغل یا در جست‌وجوی کارند، این تعداد در ایران ۴۴ نفر است. در این میان، وقتی به مشارکت اقتصادی زنان نگاه می‌کنیم، تنها از پنج کشور وضعیت بهتری داریم. عرضه نیروی کار زنان در سطح استان‌ها نیز بسیار محدود است تا جایی که در برخی استان‌ها کمتر از ۱۰ درصد زنان به لحاظ اقتصادی فعالند.

اتاق بازرگانی تهران در جدیدترین گزارش خود به بررسی شاخص‌های نیروی کار زنان و مردان استان تهران در پاییز سال ۱۳۹۸ پرداخته که براین اساس نرخ بیکاری زنان ۱۵ تا ۲۴ ساله در استان تهران بیش از ۴۵ درصد است.

متاسفانه بسیاری از رشته های دانشگاهی صرفا نظری بوده و گویی با مهارت و کارآفرینی بیگانه اند درواقع یکی از مشکلات جامعه هم همین رشته هایی است که تنها برای افزایش اطلاعات علمی و آموزشی ارائه می شوند و بعد از دریافت مدرک به کار فارغ التحصیلان نمی آید.

در حالی نرخ بیکاری جوانان تا ۲۴ ساله کشور ۳۰ درصد شد که این نرخ برای زنان ساکن شهرها به ۵۴.۴ درصد رسید، در عین حال به دلیل مشکلات معیشتی و اقتصادی، جستجوی شغل بعد از ۶۵ سالگی هم ادامه دارد.