وزیر کار استعفاء داد، البته یش‌بینیِ این ناکارآمدی و بی‌کفایتی و آمدنِ چنین روزی برای کارشناسان روشن‌تر از آفتاب بود و بار‌ها – انگشت به دهان ِ حیرت – هشدار داده بودند، اما کو گوشِ شنوا! نیازی به گفتن نیست که این یادداشت درباره‌ی ایشان یا یک شخص خاص نیست، درباره‌ی یک پدیده است و این سؤال ساده و سهمگین را می‌پرسد که چرا کسانی از این دست بر صدر می‌نشینند و قدر می‌بینند در حالی که نه تنها به سرنوشت هشتاد میلیون نفر که حتی به نظام سیاسی هم لطمات جبران‌ناپذیر می‌زنند.

محمد رضا بیاتی: امیدوارم مسعود فراستی روزی بتواند دست از این رویکرد به سینما بردارد و به جوان‌تر‌ها نیاموزد که نقد ابزار روان‌درمانی است بلکه نقد، جای گفتگو‌های مکاشفه‌آمیز است.