شکاف دیجیتالی در ایران ناشی از چالش‌های اقتصادی، زیرساختی یا محدودیت دسترسی مردم در مناطق دور افتاده است. داستان اینترنت در ایران، داستان شتر گاو پلنگ می باشد. از یک طرف تاکید بر توسعه الکترونیکی و دیجیتالی می شود و از طرف دیگر به دلایل مختلف با محدود سازی ها مواجه هستیم و نکته دردآور داستان، تاثیر مولفه اقتصادی و محرومیت های منطقه ای در میزان دسترسی به زیرساخت ها و خدمات دیجیتالی است. در آغاز ۲۰۲۵، ۷۳.۲ میلیون ایرانی کاربر اینترنت بودند، یعنی ۷۹.۶درصد از کل جمعیت. این عدد تنها ۱درصد نسبت به سال قبل رشد داشته، اما وقتی به جمعیت غیرآنلاین نگاه می‌کنیم (۱۸.۸ میلیون نفر)، مشخص می‌شود که هنوز فاصله زیادی تا فراگیری کامل باقی ا‌ست. بخش عمده‌ای از این شکاف دیجیتال به احتمال زیاد ناشی از چالش‌های اقتصادی، زیرساختی یا محدودیت‌های دسترسی در مناطق دورافتاده است؛ مسائلی که در برنامه‌های توسعه‌ای آینده باید مورد توجه جدی قرار گیرند.

انجمن تجارت الکترونیکی با انتشار گزارش کیفیت اینترنت، از نامزدهای انتخابات ریاست‌جمهوری خواست تا موضع خود را به‌صورت شفاف در مورد فیلترینگ، تحریم و اینترنت اعلام کنند.در این گزارش سه درخواست از دواطلبان ریاست جمهوری آینده کشور مطرح شده است و فعالان عرصه تجارت الکترونیکی از رئیس جمهور بعدی ایران سه مطالبه با عنوان «تلاش فعالانه برای اصلاح ساختار فیلترینگ و کاهش محدودیت‌های اینترنت»، «رفع انحصار شرکت ارتباطات زیرساخت» و «تقویت دیپلماسی بین‌المللی و تلاش برای رفع تحریم‌های بین‌المللی فناوری» را درخواست کرده‌اند.

مدیرعامل شرکت آدانیک اظهار داشت چیزی که ما در ایران داریم فیلترنت است و بر آن سلیقه حاکم است. اگر قرار است چیزی محدود شود باید برآیند عقل جمعی باشد، اما چون اینجا مکانیزم فیلترینگ سلیقه‌ای است و برآیند جمعی نیست، مردم هم سراغ نصب فیلترشکن می‌روند.

مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی برآورد کرده است که دولت‌ها در ایران، ظرف ۱۵ سال گذشته، حدود ۱۹ هزار میلیارد تومان صرف راه‌اندازی شبکه ملی اطلاعات (اینترنت ملی) کرده‌اند. منتظر توضیحات وزیر جوان هستیم.