پایگاه تحلیلی خبری شعار سال بشکلی تاریخی با سطح توانمندی ها و عملکرد معاونین رئیس جمهور در حوزه زنان و خانواده مشکل داشته و دارد. مهمترین ادله این نوع موضع گیری ما، نمایشی بودن غالب انتخابات مدیریتی در این حوزه است. حوزه ای که به حد چند وزارتخانه اهمیت داشته، اما به حد یک سازمان هم حمایت و برنامه و عملکرد ندارد. واقعه رخ داده در قطور خوی، را می توان بصورت یک رویداد نگریست و یا در قالب یک تراژدی بدان توجه نمود. اگر نگاه مان را نظام مند و یکپارچه کنیم ، مشکلات خود فرد در زمان خودکشی یا قتل، مشکلات فرزندان این زن، مشکلات اتی خانواده گچکار ، مشکلات خانواده پدری زن کشته شده ، مشکلاتی همانند برای سایر زنان و مادران و همسران این سرزمین جلوی چشم مان رژه می رود و تن مان را می لرزاند. باید پرسید که چنین تراژدی هایی اصلا برای خانم خزعلی اهمیت داشته و در اولویت هست؟ برنامه مداخله در بحران ایشان برای کاهش احتمال وقوع این نوع تراژدی ها چیست؟ باز می خواهند ،درمان را در طرح صیانت جستجو کنند؟ تاریخ و کتاب مبین را شاهد می گیریم که ما گفتیم و گفتیم و به اصطلاح مدیران وقت ، نشنیدند. حتی حاضر به بالا زدن استین شدیم و پیشنهاد مشاوره دادیم و باز سکوت بود و سکوت.

مکررا درخصوص خطرات حضور مدیرانی چون خانم ابتکار در پست های مختلف مدیریتی هشدار داده و خواهیم داد. زیان هایی که حد پائین آن فرصت سوزی و حد بالای آن، وارد کردن ضررهای سنگین توسعه ای است. مطلق گویی، پراکنده و کم ربط سخن گفتن خانم ابتکار در واکنش به قتل‌های ناموسی اخیر و بیان لایحه امنیت زنان به عنوان تنها راه چاره، نمونه ای از مصادیق ادعایی ماست. برای سهولت قضاوت شما، اصل سخنان ایشان را در ادامه متن می خوانیم.