دشت بین دو کوه بینالود و هزارمسجد، جایی بود که نسل‌های اولیه نوع بشر، در کنار موجودات دیگر و به ویژه پستاندارانی که این روزها اصلا نمی‌شود رد آن‌ها را در ایران زد، زندگی می‌کردند.

روستاهای‌شان تا همین چند هفته پیش آب نداشت. آب را یا از دل چاه بیرون می‌کشیدند یا اینکه مجبور بودند دبه‌ها را پشت ماشین بگذارند و از شهر آب بیاورند. این اواخر مزه آب قنات و چاه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ چند روستا هم به شوری می‌زد و فقط گاو و گوسفندها از آن می‌خوردند. آب، اینجا یعنی همه چیز؛ اگر نباشد چاره‌ای جز رفتن و رخت سفر بستن و کوچ نیست!