بخواهیم یا نخواهیم، هر روز یکی از هزاران چهره دردِ فقر و کم‌برخورداری رژه می‌رود در برابر چشمان ما. دردِ «زنده ماندن» که نه می‌شود ندیدش و نه می‌شود در برابرش واکنشی نشان نداد.

ما زندگی را «نسیه» برده‌ایم، همچون خرید یک کالا از یک مغازه بدون پرداخت پول ؛ این عمل «نسیه‌بری» نامیده می‌شود، عملی که کاسبِ صاحب مغازه با نوشتن جملاتی همچون «نسیه ممنوع حتی برای شما» یا «تقاضای نسیه نفرمایید» مراتب عذر‌تراشی خود را در نفروختن بدون دریافت وجه نقد به متقاضی نسیه صراحتا اعلام می‌کند.