فلاسفه هنر، تئاتر را به‌عنوان یک هنر اجتماعی، عامل پالایش روان- کاتارسیس- و تعدیل روحیه جامعه می‌دانند. تئاتر می‌تواند به‌عنوان یک زندگی مثالی، پیش روی تماشاچیان به امیدها، آرزوها و غم‌ها و شادی‌های آنها بپردازد و کژتابی‌های روح جمعی را صیقل دهد و ناخالصی‌ها را پالوده کند.

کارگردان مونولوگ «سزارین» با اشاره به اینکه قهرمان این نمایش در حال و هوای کارتون های دوران کودکی اش قرار دارد ابراز تمایل کرد تا جوانان دهه شصتی به دیدن این اثر بنشینند.