صبح یکشنبه ۲۷ خرداد، معدن سنگ روباز شماره پنج «شازند»، ریزش کرد و ۴ کارگری که با بیل مکانیکی و کامیون، مشغول بارگیری از دامنه معدن بودند، زیر آوار ده‌ها تن سنگ دفن شدند. تصاویر اولیه این حادثه، مرگ حتمی کارگران را تایید می‌کرد و درحالی که هیچ نشانه‌ای از بیل مکانیکی و کامیون‌های مدفون زیر تخته سنگ‌های فرو ریخته معلوم نبود، می‌شد حدس زد که آنچه به عنوان «جسد» از زیر آوار سنگ بیرون می‌آید، حتما در بدترین وضعیت خواهد بود. ساعاتی بعد از این حادثه و به دنبال انتشار خبر بازداشت صاحب معدن، کارشناسان حوزه معدن به رسانه ها گفتند که وقوع این حادثه حتما به دلیل رعایت نشدن اصول ایمنی در طراحی اولیه معدن یا بی‌توجهی پیمانکاران و بهره‌برداران به اصول طراحی معدن بوده و، چون بی‌توجهی به این اصول، در تمام معادن روباز و زیرزمینی ایران به یک روال تبدیل گردیده، چراکه فقط در نتیجه نادیده گرفتن اصول طراحی و اصول ایمنی است که بهره‌برداری از معدن برای پیمانکار مقرون به‌صرفه‌تر خواهد شد، بر این قاعده بنظر می رسد که در آینده نزدیک،باید انتظار حوادث بیشتر را در معادن‌مان داشته باشیم.

در گزارش قبل به لیست حوادث منجر به فوت و مصدومیت در معدن طرزه اشاره کردیم. توالی تکرار این حوادث واقعا جای سوال دارد. اینکه وزیر محترم کشور بدلیل اطلاعات احتمالا جهت داری که به ایشان داده اند، حادثه را به سطح یک رخداد غیرقابل اجتناب تقلیل داده اند، جای سوال دارد؟ چرا مکانیزم تشخیص وجود گاز و مکانیزم‌های پیشگیری درخصوص این معدن وجود نداشته یا متناسب با سطح حوادث این معدن نبوده است؟ (اگر بوده باشد که نباید، حوادث بشکل مکرر، رخ بدهند و شاهد فوت معدنکاران باشیم). آقای وزیر کشور، از شما انتظار و تقاضای تشکیل کارگروه تخصصی از اساتید دانشگاه، انجمن‌های علمی تخصصی (با همکاری شورای انجمن‌های علمی ایران) و کارشناسان رسمی قوه قضائیه می‌رود. لطفا از اظهار نظر‌های غیر عمیق و دفعی، پرهیز کنید.

مرتضی عزیزی گفت:برآورد می شود حدود 500 نفر در 20 معدنی که وضعیت حاد دارد کار می‌کنند و در معرض خطر جدی قرار دارند.