حقوق‌بشر مدرن اساساً «فرد بنیاد» و «فایده‌گرا» بوده است؛ هر چند طی چند دهه گذشته تعدیل شده، اما ظهور و احیای مجدد نولیبرالیسم، هویت انسانی را از « هویت شهروندی » دور کرده است. وقتی قوانین از اعضای یک جامعه «تبعیت» بطلبد نه «مشارکت»؛ طبیعی است که « هویت شهروندی » شکل نمی‌گیرد و احساس مسئولیت نسبت به حیات جمعی در اعضای جامعه قوام نمی‌یابد.

تنوع فرهنگی و چند‌فرهنگ‌گرایی برای توسعه یک سرمایه است. در تبیین این ادعا ابتدا تعریف خود از توسعه، انواع سرمایه‌ها، و ارتباط آنها با توسعه را بیان می‌کنم. سپس به این بحث می‌پردازم که چرا و چگونه قومیت‌ها می‌توانند به‌مثابهٔ «سرمایه توسعه‌آفرین» تلقی شوند و کارکرد داشته باشند. در نهایت بحثم را با طرح موضوع هویت شهروندی به‌مثابه پیش‌نیاز هویت ملی برای انسجام‌بخشی اجتماعی و فرهنگی در جامعه به پایان خواهم برد.