هرچند سیاست یکسان‌سازی نرخ ارز را می‌توان یکی از اصلاحات اقتصادی قابل‌توجه در ساختار اقتصاد ایران دانست، اما بررسی تجربه کشور‌های جهان نشان می‌دهد که موفقیت اجرای این سیاست، پیش‌شرط‌های مهمی دارد که هیچ‌کدام از آن‌ها در فضای کنونی اقتصادی و سیاسی ایران برقرار نیست. تیم اقتصادی دولت چهاردهم به رهبری عبدالناصر همتی، وزیر اقتصاد و همچنین محمدرضا فرزین، رییس کل بانک مرکزی در حال اجرای یک سیاست درست، ولی خطرناک هستند؛ یک پارادوکس سیاستی تما‌م‌عیار که می‌تواند اقتصاد ایران را با چالش‌های جدی روبه‌رو سازد. بهینه‌ترین سیاست ارزی برای یک کشور به عوامل مختلفی مانند سطح توسعه اقتصادی، ساختار تجاری، سطح تورم، میزان وابستگی به منابع خارجی و پایداری سیستم مالی آن کشور بستگی داشته و کشور‌ها بر اساس شاخص‌های مورد اشاره اقدام به در پیش گیری یکی از سه دسته سیاست‌های نظام شناور مدیریت‌شده (Managed Float)، سیستم شناور آزاد (Floating Exchange Ratet) و رژیم ارزی ثابت (Fixed Exchange Rate) می‌گیرند. گذر از سیاست نظام شناور مدیریت شده به سمت سیستم تک نرخی، نیازمند وجود ذخایر ارزی کافی، کنترل تورم و ثبات اقتصادی، پایداری تراز تجاری و تراز پرداخت‌ها و اعتماد عمومی مردم است. باید توجه داشت که شکست سیاست‌های تک نرخی ارز باعث گسترش بازار‌های غیررسمی یا بازار سیاه ارز، افزایش قیمت کالا‌های وارداتی و درنتیجه افزایش نرخ تورم، افزایش هزینه‌های تولید و کاهش توان خرید مردم، کاهش اعتماد عمومی به سیاست‌های اقتصادی و ارزی دولت، فرار سرمایه و خروج ارز از کشور، بازگشت مجدد به نظام چندنرخی و. فخواهد شد. سوال اینجاست که جراحی اقتصادی ادعا شده برای تک نرخی کردن قیمت ارز، به اجبار تامین کسری بودجه صورت می‌گیرد یا حرکت برای توسعه؟ یادمان نرود که در بعد از انقلاب، کشورمان یازده بار تغییر سیاست‌های ارزی را تجربه کرده است. ایا وقت ان نرسیده که عمیق‌تر در خصوص برخی از فعالیت‌ها اندیشه شود؟

سهام این شرکت که یکی از بزرگترین شرکت‌های بورسی و از تاثیرگذارترین نماد‌ها بر شاخص بورس است، این روز‌ها حال خوشی ندارد و تمام دارندگان این سهم به دنبال راهکاری برای کاهش زیان خود هستند.

نشریه «اکونومیست» سرمقاله شماره این هفته خود را به موضوع شرایط مالی دولت‌ها در عصر ویروس کرونا و ظهور یک عصر جدید اقتصادی اختصاص داده است. در محافل اقتصادی گاهی اوقات گفته می‌شود دولت‌ها فرصت بحران مالی ۲۰۰۸ را با عدم تجدیدنظر در سیاست‌های اقتصادی خود در دوره پسابحران از دست دادند. هیچ‌کس اما موضوع مشابهی را در مورد طاعون «کووید-۱۹» نمی‌گوید. این طاعون دولت‌ها را بر آن داشته است تا با تلاش‌های ناامیدانه سیاست‌هایی را به اجرا درآورند که چند ماه قبل غیرقابل‌تصور و بدعت‌آمیز بودند.

هنوز ثبت‌نام رسمی از کاندیداهای ریاست جمهوری شروع نشده که برخی داوطلبان وعده‌های انتخاباتی خود به ویژه وعده‌های پوپولیستی را آغاز کرده‌اند؛ آن هم درست در نقطه حساسی که مردم به طور خاص به آن توجه داشته و همواره از پرحاشیه‌ترین مسائل دولت بوده است؛ یارانه‌های نقدی.