دکتر سید احمد خاتون آبادی در نوشتاری به بیان گفتمان‌های توسعه از سال ۱۹۱۰ میلادی تا ۲۰۲۰ می‌پردازد و در اخر اینگونه مطرح می‌کند که؛ پرسش اساسی این است که نقش ما و اینک هر کدام از انسان‌ها به‌نوبه خود، در این روند‌های توسعه‌ای آیا نظاره گری و تقلید، سکون و تاسف و یا این‌که مداخله خلاقانه و فعالانه و هوشمندانه بوده و می‌باشد؟ کدامیک؟ باید اینک آگاه شویم که:به کدامین سو حرکت می‌کنیم؟

در چند دهه اخیر جهت دهی سیاسی و اقتصادی به توسعه همراه با رویکرد نخبه گرایانه آن، باعث شکل گیری گفتمان پسا توسعه شده است. گفتمان پسا توسعه در اشکال جدیدش با تاکید بر رویکرد اجتماعی و مردم گرایانه توسعه، پایه ها‌ی فرهنگی، اقتصادی، فلسفی و سیاسی توسعه را به باد انتقاد گرفته و در ضدیت با آن به مثابه یک استحاله فرهنگی، نمود‌هایی از بازنمایی‌های اجتماعی و مردم گرایانه را برای توسعه به عنوان یک رویکرد برگزیده است. در واقع ساختار روابط ذاتی قدرت در بازنمایی‌های گفتمان توسعه مدرنیستی و رویکرد سیاسی و اقتصادی محض آن، گفتمان پسا توسعه را شکل داد. تاکید بیشتر بر جامعه مدنی و مشارکت توده در فرآیند توسعه از محور‌های اساسی گفتمان پسا توسعه بوده است.

با توجه به شرایط ساختاری می‌توان گفت، کسانی که به نوعی بتوانند با منطق همنشینی گفتمان خود را صورت‌بندی کنند یا در درجه دوم بتوانند گفتمان عدالت را نمایندگی کنند، در جناح مخالف دولت و وضع موجود خود را تعریف کنند و از پایگاه اجتماعی ایدئولوژیک بهره‌مند باشند و یکی از دوطرف شکاف‌‌های اجتماعی، جغرافیایی و اقتصادی را به طور اساسی به صحنه انتخابات فراخوان کنند، از شرایط ساختاری بهتری برای پیروزی در انتخابات برخوردارند.