چرا باید کسی که یک وجب زمین هم ندارد نسبت به حفظ محیط زیست کوشا باشد؟! محیطِ زیستی که به ملک طلقِ پولدار‌ها بدل شده و خوش آب و هواترین مناطق اش با بهترین مناظرِ ممکن به تصرفِ عده‌ای اندک درآمده است. آن‌ها حافظِ محیط زیست باشند تا عده‌ای دیگر از این تمیزی لذت ببرند؟! آیا ابلهانه نیست؟ آیا اگر کسی به شما بگوید بیایید و ملکِ من را تمیز کنید، کتکش نمی‌زنید؟

آنچه که در ایران با عنوان هالووین می‌شناسیم، به اندازه‌ی خودِ ماسک‌های هالووین گروتسک است. جشنی‌ست که همگانیتی را در آن نمی‌بینیم! نتایج نظرسنجی‌ها در ایران نشان می‌دهد که چنین مراسمی نه یک کارناوال عمومی بلکه به صورت پارتی‌هایِ طبقه‌ی بورژوا برگزار می‌شود و البته خرده بورژوازیی که همیشه دنباله رو و در تقلایِ رسیدن به طبقات بالاتر است و لو با نمایش‌هایی چنین مضحک؛ بنابراین ما با مغاکی هولناک در عرصه‌ی فرهنگ‌مان روبروییم که هر آت و آشغالی را به درون خود می‌کشد. تقلایی برای پر شدن، ولو با چیز‌هایی توخالی!

بخشی از فشار روانی دوران کرونا ماحصل محدودیت در مصرف است. انسانها بیشتر از اینکه از قرنطینه و قطع ارتباطشان با انسانهای دیگر در رنج باشند از قطع ارتباط با مصرف و خرید و کالاهایشان در عذابند.

به گونه‌ای کاریکاتوری، ایران دارد به لاس وگاس بدل می‌شود قمارخانه‌ای که در آن قمار نه برای بردنِ شرطهای کلان بلکه برای زنده ماندن است. از آزمونهای استخدامی بگیر تا خرید و فروش دلار و بورس بازی و جدیدن ثبت نام در قرعه کشی خودرو. بیچارگان مدام باید بر سر ادامه‌ی زندگیشان قمار کنند. برشت در یکی از اشعارش چنین سروده بود؛ اعتراف می‌کنم که اگر زنده ام، فقط از سر شانس است.