بعضی از قدیمی ترین درختان ایران(عموما از گونه هایسرو، ارس،چنار ،بنه ، بلند مازو و گردو)، قدمتی چند هزار ساله دارند و شاهد اتفاقات و دوران های تاریخی ، تغییرات اجتماعی و فرهنگی، تغییرات زیست محیطی و آب و هوایی بسیاری بوده‌اند. در ایران باستان، درختان با داشتن سه زندگي در نگاه انسان‌هاي نخستين قداست خاصی داشتند. اين سه زندگي شامل ریشه‌های درختان در زیر خاک که نمادی دنیای مردگان بود. تنه درختان شامل زندگی زمینی و شاخه‌های سر به فلك کشیده‌ي آنها كه نماد زندگاني آسماني بود. بنابراين درختان مانند ستونی زندگی بین زمین و آسمان‌ها را که جایگاه خدایان بود به هم پيوند مي‌دادند. براي همین درختان بلند، مقدس به شمار مي‌رفتند.بیش از ۲۰۰۰ نمونه درخت با عمر طولانی در ایران شناسایی و اطلاعات آنها در قالب میراث طبیعی ، ثبت شده‌است.

اگر زبان داشتند، چیز‌ها می‌گفتند از آن‌هایی که دیده‌اند و بلا‌هایی که بر سرشان آمده. ولی دیگر نیستند. خیلی‌هایشان در سراسر خاک ایران بر زمین افتادند. همان‌ها که از هفت جد و آبای ما هم بیشتر عمر داشتند و روزگاران بیشتری را دیده بودند، اما به ضرب تبری یا تیغ اره‌ای بر خاک خفتند.