آیا بهتر نیست در مکانی مناسب، آرامگاه‌هایی در شأن و شایسته هنرمندان و نام‌آوران گیلانی تعریف شود و یا در نقطه‌ای از شهر رشت، (پس از تهیه گزارش پیوست اجتماعی) مکانی مستقل و مجزا برای به خاک‌سپاری چهره‌های سرشناس در نظر گرفته شود به شکلی که امکان به خاک‌سپاری سایر هنرمندان و نام‌آوران نیز در آن وجود داشته باشد؟

اسم‌شان را می‌توانیم دوره‌گرد، دستفروش، بساطی یا کاسب خیابانی یا هر چیز دیگری بگذاریم. اینها معمولا یا ثابت و یا سیّاراند. در هر دو نوع‌اش، بدون مجوز و به شکلی غیر رسمی از فضاهای عمومی شهری برای فروش کالا یا ارائه خدمات استفاده می‌کنند. ما چه در خانه بنشینیم و چه به خیابان‌های شهر برویم شکلی از دستفروشی یا دوره‌گردی را می‌توانیم ببینیم. اینها در خیابان‌های اصلی، در وسایل حمل‌و‌نقل عمومی و به ویژه در مترو به شکل سیار یا ثابت کالاهایشان را می‌فروشند و معمولا در آسیب‌شناسی شهرهای کشور به عنوان یکی از مشکلات حل‌ناشده و -به تعبیر برخی- رهاشده شهری قلمداد می‌شوند. ریشه‌های این پدیده اجتماعی پیچیده و حل آن نیز نیازمند سیاست‌های جامع اقتصادی و اجتماعی است که البته متأسفانه وجود ندارد. موضوع این نوشته اما پدیده نوظهور دیگری در همین ارتباط است.