۲۱ شهریور، روز سینماست. سینمای ایران از آن سالی که مظفرالدین شاه برای نخستین‌بار دستگاه سینماتوگراف را وارد ایران کرد، ۱۱۰ سال حیات پرفرازونشیب را تجربه کرده است. ۱۱۰ سالی که به دو قسمت پیش و پس از انقلاب تقسیم می‌شود با دو نوع مهندسی و ریل‌گذاری متفاوت. سینمایی که در تمام این سال‌ها توانسته بیشتر از دیگر شاخه‌های فرهنگی، نمو داشته و نزد مردم دیده شود.

فیلم‌های سینمایی را بیشتر باید صنعت‌هنر بدانیم تا هنر محض؛ به یک کارگاه می‌ماند که در آن، ایده‌ای و نقشه‌ای هست و محصولی تولید می‌شود و باید خروجی داشته باشد و این خروجی هم غالباً باید به فروش برسد و همه دوستش داشته باشند و حاضر باشند که برای دیدن و ملاقاتش پول خرج کنند. اینها شما را یاد چیزی نمی‌اندازد؟ بله، یاد کارخانه؛ یاد خط تولید؛ یاد یک کارگاه. حالا مدام بگویید که نه، فیلم سینمایی را با این چیزها چه کار اما با همه این احوالات در صنعت‌هنر‌بودنش که شکی نباید کرد، درست؟ و صنعت یک پایش، فروش و تولید و سود و زیان و چرتکه‌انداختن است.