مسئله ویرانی یکی از اساسی‌ترین دغدغه‌های فلسفی حیات مدرن بوده، چنانکه آدورنو معتقد بود فیلسوف در زمانه ما نمی‌تواند کسی باشد جز اینکه مفسر تکه‌پاره‌ها و ویرانه‌های جهان افسون‌زدایی‌شده شود و بنیامین پرداختن به ویرانه‌ها را راهی برای بازتولید تجربه هبوط می‌دانست.

چنانکه سینما بیش از آنکه تصویر یک اکثریت باشد، تصویر اقلیتی است که در آپارتمان های وسیع و پنت هاوس هایی با ویوی ابدی، در سلسله ای از روابط فردی مزین شده به دردهای آبکی، زندگی می کنند و دست آخر کنسرت جمعی ای با گیتار و لبخند و نگاه های عاشقانه و عشوگرانه می شود پایان خوش تلخی ها و سایر گونه های دیگر هنری نیز دست آخر و در بهترین نمود خود تکنیک اند!