از دست دادن شغل صرفاً به معنای قطع درآمد نیست، بلکه شکافی عمیق در ساختار هویت، روابط اجتماعی و احساس معنا در زندگی ایجاد می‌کند که اغلب نادیده گرفته می‌شود. وقتی شغل از دست می‌رود؛ چه به دلیل اخراج، بازنشستگی، بیماری، شرایط پیش‌بینی‌نشده یا دگرگونی‌های ناگهانی زندگی، احساسی از اندوه در پی آن شکل می‌گیرد که هم شدید است و هم در بیشتر مواقع دیده نمی‌شود. شغل، علاوه بر مزایای اقتصادی، ساختاری برای زندگی، احساس ارزشمندی و هدف را نیز فراهم می‌آورد. افراد از طریق شغل‌شان نه‌تنها درآمد کسب می‌کنند، بلکه تصویری از خود می‌سازند: چه کسی هستند، چگونه به این نقطه رسیده‌اند و به کجا می‌خواهند بروند. عناوین شغلی، برنامه‌های روزمره و ارتباطات حرفه‌ای، ساختاری ایجاد می‌کند که به افراد حس ثبات، معنا و وابستگی می‌دهد. بسیاری از افراد سوگِ کاری را در سکوت تحمل می‌کنند. پشت رزومه‌های تازه، پروفایل‌های به‌روزشده در لینکدین و جملات کوتاهِ مودبانه‌ای مانند «در حال بررسی گزینه‌های جدید هستم» اندوهی واقعی پنهان است: اندوهی ناشی از فقدان ساختار، هویت، ارتباطات انسانی و هدف.

چکیده: دسته بندی روحی- رفتاری پرسنل در محیط‌های کاری را نباید بعنوان برچسب زنی قلمداد نمود. آشنایی با تیپ‌های شخصیتی این امکان را به مدیران می‌دهد که توان سازگار سازی خود با میط‌های کاری را افزایش داده و از برخورد‌های احتمالی، جلوگیری نموده و برنامه‌های مناسب برای راهبری پرسنل و استفاده حداکثری از آن‌ها را طراحی کنند.