گویا دل پری از عملکرد مجلس یازدهم و مدیریت قالیباف و همچنین قانون محدود کننده سن برای نامزدی افراد، دارد. معتقد است که فضای انتخاباتی کشور از دو منظر رسانه‌ها (خصوصا رسانه ملی و مسئولان) و از منظر مردم قابل بررسی است. در بخش رسانه خیلی فضا گرم است و بر ضرورت مشارکت مردم تاکید دارند و به فرمایشات و صحبت‌های رهبری استناد می‌کنند. اما به لحاظ مردمی و رقابتی به دلیل عملکرد‌های شورای نگهبان، شرایط اقتصادی جامعه، تحلیل برخی از ائتلاف‌ها و انتخاب‌ها و انتصاب‌ها و برخی کم حساسیتی ها، جریان موثری مطابق تاکیدات رهبری هنوز شکل نگرفته است. می‌گوید، نمی‌توان چند روز مانده به انتخابات مشکلات اقتصادی مردم را حل کرد و نباید هم وارد وعده درمانی و شعارگرایی شد. در خصوص قالیباف مهتقد است که قالیباف هیچ سابقه دینی و علمی ندارد! یک پاسدار بوده در حد یک پاسدار ما ایشان را می‌شناسیم، ایشان تئوریسین اسلام نبوده و چیزی نمی‌داند. مجلس دو وظیفه دارد؛ یک وظیفه نظارتی و یک وظیفه تقنینی و قانونگذاری. مجلس وظیفه‌اش را انجام نداده است. اگر ما قوانین مان را همان‌طور که تصویب می‌شدند اجرا می‌کردیم این مشکلات را نداشتیم. مشکلات کشور به این معناست که یا قانون نداشتیم یا اگر داشتیم خوب اجرا نشده است. با توجه به وضعیت بحرانی کشور، وضعیت خوب نیست،۳ کشور در دنیا بودند که شرایطشان مناسب بود، یکی ایالات متحده آمریکا، اتحاد جماهیر شوروی و ایران. این سه کشور نفت، معدن و نیروی انسانی داشتند. کاهش ارزش پول ملی یعنی از بین رفتن دارایی و ثروت مردم، شب مردم می‌خوابند نصف پولشان رفته، چرا؟ چون دلار ۵۵، ۶۰ هزار تومان شده است.

اینکه سیاست راهی به جز راه منتهی به آب و نان مردم شده است یعنی آنچه سیاست انگاشته می شود سیاست به معنای " سیاست کردن: تنبیه و اجبار و زور" است نه سیاست به معنای مصطلح در علوم سیاسی. بنابراین چه بهتر بود امثال آقای قالیباف که بر قوایی از قوای اعمال سیاست تکیه زده‌اند از خود بپرسند چرا سیاست در این کشور به چیزی جز مطالبات مردم منجمله آب و نان ختم شده است و مسئول این وضعیت کیست؟