فصل پنجم برنامه «زندگی پس از زندگی» با اجرای عباس موزون در روز‌های ماه مبارک رمضان سال ۱۴۰۲ و ۱۴۰۳ روانه آنتن می‌شود. بر خلاف سال‌های پیش که این برنامه پیش از افطار پخش می‌شد، امسال زمان پخش آن به بعد از افطار منتقل شده و ساعت ۲۱ روی آنتن می‌رود. نکته جالب این است که پخش این برنامه، باعث طرح برخی نظرات انتقادی و بعضا تقابلی در خصوص حوزه معنویت، ماهیت روح و جدا شدن آن از جسم و ارایه تحلیل‌هایی چند در این خصوص شود. تقابلی که می‌تواند منجر به توسعه شناخت در آینده‌ای نزدیک گردد.

تهیه کننده برنامه زندگی پس از زندگی گفت: از نقد‌هایی که شده نه دلخورم نه نگران، از همه منتقدان هم متشکرم و دعوت می‌کنم به نقد محکم و دست پر هم بیایند هر چه محکم‌تر بیایند کار ما استحکام بیشتری پیدا می‌کند.

در شروع هر قسمت از برنامۀ «زندگی پس از زندگی» این عبارت روی صفحه ظاهر می‌شود که «این برنامه صرفا یک گفتگوی تلویزیونی نیست. شما بینندۀ یک پژوهش هستید». اما اتفاقا وقتی از منظری نقادانه و جستجوگر نگاه می‌کنیم، تنها چیزی که در این برنامه نمی‌توان یافت «پژوهش» است. این برنامه صرفا یک گفتگوی تکراری است، پر از مفاهیم مبهم و تعریف نشده که هر کس می‌تواند هر نتیجه‌ای از آن بگیرد.

مرگ سرزمینی است که تا به حال هیچ‌یک از مسافرانش بازنگشته‌اند تا چیزی از آنجا برایمان تعریف کنند. اما آدم‌های زیادی هستند که از دیوار‌های این سرزمین سرک کشیده‌اند و آنچه دیده‌اند را شرح داده‌اند. بسیاری از آن‌ها توصیف مشابهی از تجربه‌شان دارند: احساس کرده‌اند در تونلی هستند که انتهای آن روشن و نورانی است، در هوا معلق‌اند، از بدنشان جدا شده‌اند و آرامش و لذتی عمیق وجودشان را پر کرده است. یک عصب‌شناس کوشیده است این تجربه را با زیست‌شناسی توضیح دهد.