امروز کار هجدهمین دوره «جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت» -که اسم آن پیش‌تر جشنواره فیلم دفاع مقدس بود- به پایان می‌رسد و داوران منتخبان این فستیوال را معرفی می‌کنند. جشنواره مقاومت از نظر دسته‌بندی موضوعی و محتوایی شباهت زیادی به جشنواره فیلم فجر دارد و طبیعتا باید به محلی برای شکفتن و معرفی فیلمسازان متعهد انقلابی و باورمندان به مسئله مقاومت بدل شود اما می‌توان این سؤال را در همین بدو امر از برگزارکنندگان محترم جشنواره مقاومت پرسید که آیا این واقعه توانسته به مرز نام رفیع و درخشان «مقاومت» دست پیدا کند یا خیر؟ با توجه به ضریب پایین اخبار این جشنواره در رسانه‌های اصلی و فرعی و همین‌طور حضور فیلم‌هایی که کارکرد جشنواره‌ای خود را پیش از این مصرف کرده‌اند و چندسالی است که از ساخته شدن آن‌ها می‌گذرد نمی‌توان رأی به اعتبار جشنواره فیلم مقاومت داد. در ادامه ضمن اشاره به نکات مثبت و منفی این فستیوال به این سؤال نیز پاسخ می‌دهیم که آیا برگزاری جشنواره فیلم مقاومت با این دست‌فرمان توجیه دارد یا خیر؟

فیلم را به نام خود در دنیا اکران کند، آنچه ما از دست داده‌ایم تنها زحمت چند ساله گروه ایرانی تولید فیلم سینمایی «مست عشق» نخواهد بود، بلکه هزینه بالاتری مانند اینکه «ترک‌ها راست می‌گویند، مولانا اساسا ایرانی نیست، چرا که اگر بود ما مرتکب چنین سوتی بزرگ تاریخی نمی‌شدیم و فیلمی که درباره شاعر بزرگ سرزمینمان است را با دست خودمان تحویل کشور ترکیه نمی‌دادیم تا بتواند از پلان به پلان و سکانس به سکانس آن به نفع خود استفاده کند»، در عرصه جهانی نصیبمان خواهد شد.