با این نگاه فقط رسانه‌های خارجی ایمن از نظارت قضایی داخل کشور و نیز رسانه‌ها و افراد ناشناس و غیررسمی حرف اول و آخر را خواهند زد. نمونه آن گزارشی که اخیرا روزنامه نیویورک تایمز درباره آزار جنسی در ایران نوشت. کاری که روزنامه‌نگاران ایرانی هم می‌توانستند در داخل انجام دهند، ولی جرات ندارند. زیرا سری که درد نمی‌کند را دستمال نمی‌بندند.