با نفوذ آسیب‌ها و تهدید‌های روشنفکری رفته‌رفته این احساس به وجود آمد که بین معارف اسلامی و ادبیات داستانی فاصله افتاده است؛ در این مقطع کسانی که در عرصه ادبیات داستانی فعالیت داشتند گویا نسبت به گذشته خود پشیمان شده بودند به جای اینکه خود را ملزم به تقویت موضوعات معارف اسلامی در ادبیات داستانی بدانند بر عکس این قضیه عمل کردند، چون آن را خلاف حرفه‌ای گری در نویسندگی می‌دانستند تا جایی که این قضیه به کمرنگ شدن موضوعات معارف اسلامی در ادبیات داستانی دامن زد.