روش های خواندن خدا بسیار متنوع بوده و با وجود اشتراکات بالا در شیوه اجرا و حتی اثرات ، دارای تفاوت هایی از بنظر نوع اثرگذاری ها و کارکردهای خاص تعیین شده برای هر یک می باشد. خواندن خدا عموما به پنج روش انجام می شود: ذکر(یاد کردن) ،دعا(درخواست کردن) ، نماز(صحبت بشکل حضور رسمی) ، اوراد(درخواست اولویت بخشی و در اولویت قرار دادن خواسته) ،مناجات(صحبت دوستانه با چاشنی شکر و شکایت) .البته روش های دیگری نظیر موارد زیر هم قابل بحث است: توکل( وکالت دادن و سپردن) ؛ استغاثه ( خواندن با زاری و درخواست جهت یابی و امداد) و غیره. اثرمندی خواندن هم بشدت وابسته به ، عمق خواندن، سطح تقرب جویی و نزدیکی، شرایط زمینه ای و وضعیتی ، شرایط و وضعیت شخص خواننده ، خواندن برای خود یا دیگران،زمان و مکان خواندن، ..... ، دارد. هیچ خواندنی نیز بی پاسخ نمی ماند و در نسبت هایی ، از سه حالت خروجی و دستاورد، نتیجه ، پیامد، قابل پیگیری است. متن زیر بازنشری از صحبت های سیدمحمود نجاتی‌حسینی، دین‌پژوه و مدیر گروه دین انجمن انسان‌شناسی ایران، در نشست مجازی «فلسفه اجتماعی دعا»، از سلسله نشست‌های «آتش آه» است که در اردیبهشت 1400 برگزار شده و با توجه به جذابیت موضوع، اقدام به بازنشر متن مربوط به چهار سال قبل گردیده است.

شما حوزه رفته اید و با وجوهات شرعیه مردم درس خوانده اید که دین خدا را تبلیغ کنید یا سخنان "صد من یه غاز" تحویل مردم دهید؟ یعنی چه که اگر انتخابات خوب برگزار شود، برای ظهور امام زمان(عج) کفایت می کند؟! شرم کنید از این همه خام گویی در لباس دین!

نسبت سنت اسلامی و به‌ویژه قرآن کریم با «نقد» چیست؟ آیا می‌توان در قرآن و روایات معصومان شواهدی یافت که از طریق آن به پیوندی میان مساله نقد و نقادی با معنای جدید آن رسید؟ محمدحسن موحدی ساوجی در کتاب «انتقاد دینی و سیاسی در قرآن و سنت» که به همت انتشارات دانشگاه مفید منتشر شده، به مساله حدود انتقاد دینی و سیاسی در جامعه اسلامی از منظر قرآن کریم و روایات پرداخته است.

نماینده ایرانیان کلیمی در مجلس دهم گفت: مجمع عمومی سازمان ملل باید مصوبه و قانونی را به تصویب برساند که اهانت‌کنندگان به ادیان الهی مورد مجازات قرار گیرند.