عاقبت وطن فروشی و خیانت، نمی‌تواند چیزی جز مرگ در غربت، دوری از خانواده و درد کشیدن در تنهایی باشد. حتی خودشان هم سرگردان خودشان شده اند. مقاومت ورزی تا سر حد پوچی. بار‌ها از خودشان پرسیده اند که برای چه می‌جنگند، اما بن بست پشت بن بست. مسلما برای وطن نمی‌جنگند، چرا که در اینجا کسی دوست شان نداشته و اشتیاقی برای دیدن شان وجود ندارد. برای ایدئولوژی و دین هم نمی‌جنگند. چون این دکترین سازمان است که جای آن را گرفته است. برای نسل‌های خود هم نمی‌جنگند، چون دیگری نسلی از آن‌ها باقی نمانده است. شاید برای انتقامی کور و ترس از فرار کردن و بازگشت به وطن. عقل سلیم حکم می‌کند بازگردید. نان خشک وطن، بالاتر از ماندن در اردوگاه‌های حفاظت شده، توامان با مسخ شدگی است.