«احزابی در آستانه‌ی انتخابات رخ می‌نمایند، بعد محو می‌شوند و در آستانه‌ی انتخابات بعدی باز مجددا به صحنه می‌آیند تا بتوانند ائتلافی صورت بدهند و سهمی را از آن خودشان بسازند. بعد که سهم را دریافت می‌کنند، وظایف خودشان را نه در نظارت بر نمایندگانی که بر حزب گسیل کردند یا رئیس‌جمهوری که تعیین کردند انجام می‌دهند و نه در تولید فکر. وقتی یک حزب فردی را در مسند ریاست‌جمهوری قرار می‌دهد یا افرادی را به مجلس شورای اسلامی گسیل می‌دارد یا در شورای شهر قرار می‌دهد، باید از آن‌ها پشتیبانی فکری به عمل بیاورد؛ یعنی برای‌شان تولید فکر و تولید برنامه بکند. به هیچ‌کدام از این وظایف عامل نیستند. طبیعی است که این‌ها بی‌اعتباری رقم می‌زند و موجب می‌شود که این احزاب قدرتمند نشوند. خودشان هم خیلی دنبال قدرتمند شدن خودشان نیستند؛ بیشتر فرصت‌طلبانه عمل می‌کنند. یعنی از عنوان‌شان استفاده می‌کنند برای اینکه یک سهمی به دست بیاورند و بعد هم به وظایف خودشان عامل نباشند.»