هرچند عباس عبدی این متن را با رویکردی ضد اصولگرایی نوشته که خود جای بحث و اما و اگر فراوان دارد، اما مشخصات ذکر شده برای طبقه رانتی ایران ،کاملا درست است. عباس عبدی جرات نکرد در خصوص ریشه های بازنشستگان امنیتی و برخی از نظامیون حرف بزند، از فسادهای سیاسی بگوید. عباس عبدی جرات صحبت از سیاسیون فاسد را گویا نداشت. مسئله را بشکلی نادرست در تقابل جناح چپ و راست دیده که جای اما و اگر فراوان دارد. نکته قوت متن عبدی، شاخص های ذکر شده برای توصیف افراد حاضر در این طبقه است. طبقه ای که اگر جمهوری اسلامی به فکر ریشه کنی آن در گام دوم انقلاب نباشد، ریشه های جمهوری اسلامی را هدف گرفته و خسارات جبران ناپذیری را بر کشور و حاکمیت وارد خواهند کرد.

چنانچه سیاستگذاری بعنوان حلقه واسط پژوهش با قانونگذاری و نظارت، از این پهنه حذف شود. هر قانونی می‌تواند تصویب شود و هر برنامه‌ای اجرایی بنام اولویت اجرا شود و هر نظارت سلیقه‌ای، بنام نظارت جامع و موثر پنداشته شود. بنظر شما مشکل دولت‌های مختلف و مجالس عدیده تشکیل شده در کشور، چقدر به ضعف سیاستگذاری مرتبط می‌شود؟ مصوبات مربوط به جمعیت کشور را مگر خارجی‌ها انجام داده اند؟ چرا این میزان تفاوت آرا و اولویت در برنامه‌ها ملاحظه می‌شود. لطفا بحث سیاستگذاری در قانونگذاری، برنامه ریزی و نظارت را جدی بگیریم.