دولتمردان ما عموماً در مواجهه با امر اجتماعی ساده انگارانه برخورد می کنند و آن را با عینک سیاسی می بینند. این سبب می شود که درک درستی از پدیده های اجتماعی پیدا نکنند.

وقتی اجازه نمی‌دهند درباره مشکل‌هایمان صحبت کنیم، ماجرای دروازه‌ غار پیش می‌آید. وقتی صحبت‌ کردن از مصائبی چون اعتیاد، ایدز و تن‌فروشی مصداق سیاه‌نمایی می‌شود با محله‌هایی روبه‌رو می‌شویم که اعتیاد و ایدز و بزه جزء بافت جدایی‌ناپذیر آنها شده. وقتی عده‌ای دوست دارند طرح مسئله در کشور را با عینک سیاسی ببینند و از آن بهره‌برداری سیاسی کنند و تا زمانی که این روش وجود دارد، نمی‌شود انتظار هیچ اتفاق خوشایندی را داشت.