پیرسالاری (Gerontocracy) به معنای "حکومت سالخوردگان" است. این واژه در یونان باستان در اشاره به نوع خاصی از حکومت به کار می‌رفت، ولی امروزه برای توصیف وضعیتی به کار می‌رود که هر حکومتی ممکن است دچار آن شود.در پیرسالاری، "عمر" و "تجربه" به دلایل دینی یا عرفی "قداست" یا "حرمت" دارد و به همین دلیل در تصمیم گیری‌ها، اولویت با "رای پیران" است؛ بنابراین در تخصیص مناصب سیاسی و مدیریتی، پیران بر جوانان ارجحیت دارند و صندلی‌های قدرت غالبا در اختیار پیران قرار می‌گیرد. پیرسالاری در واقع ریشه در نگرشی بنیادین به زندگی انسان دارد که می‌توان آن را تقدیس "تجربه" خلاصه کرد. هم از این رو پیرسالاری، صرفا دلالت سیاسی ندارد بلکه در فرهنگ عمومی نیز می‌تواند جاری باشد. پیرسالاری قطعا یکی از مبانی محافظه‌کاری است، اما رژیم‌های سیاسی انقلابی نیز گرفتار آن می‌شوند.

وبیناری که در خبر مربوطه می بینید و می شنوید،آقای جواد حیدری کوشیدند جغرافیای بحث و همچنین شیوه تحلیل نظام‌های سیاسی را ارائه دهند. این‌که با چه معیارهایی می‌توان نظریه‌های سیاسی را تحلیل کرد؟ هر یک از نظریه‌ها درباره شهروندی، عدالت، اجتماع، فرمانروایان و… چه دیدگاهی دارند؟ هر یک از نظریه‌های سیاسی چه بنیان‌های فکری و فلسفی‌ای در هستی‌شناسی و معرفت‌شناسی و انسان‌شناسی و جامعه‌شناسی دارند؟ پاسخ این پرسش‌ها به ما کمک خواهند کرد از آشفتگی فکری در این زمینه فاصله بگیریم و تمایزهای نظریه‌های سیاسی روشن‌تر شود.