از هزاران کسی که می‌نویسند تنها آن‌هایی لقب نویسنده می‌گیرند که کلماتشان حتی پس از مرگ کاتب، نمی‌میرد و دست به دست تاریخ را تجربه می‌کند. می‌شود شهریار بهجت تبریزی که وقتی دلش می‌خواهد مدیحه‌ای برای رئیس بانک کشاورزی سبزوار یا آقای موسوی اردبیلی بسراید تکیه می‌دهد به مخده‌ها و کنار سماور نیکلای یک شعر مکانیکی خوش قافیه از دهنش می‌ریزد روی کاغذ.