نهاد آموزش و پرورش کشور به سه دلیل عمده شرایط اقتصادی خاص در جامعه ، ضعف بودجه ای سنواتی و با کمال صدها تاسف، انتصابات سیاسی و غیرشایسته سالار، دچار کج کارکردی شده است. به گونه ای که بشکل فاجعه باری، شاهد کاهش کیفیت خروجی ها و افت تحصیلی شدید و همچنین بی عدالتی آموزشی هستیم. سوال اینجاست که تا کجا باید تحمل کننده وضعیت نابسامانی بود که پیش از این شاهد خروجی های المپیادی آن نظام با توان رقابت بین المللی بودیم؟ آیا هنوز به این نتیجه نرسیده ایم که تمدن سازی اسلامی- ایرانی، نیازمند نیروهایی با سطح توانمندی خاص است؟ خبر می رسد که ظرفیت استفاده از تک ماده از سه درس به چهار درس افزایش یافته است؟ از خود مدیران آموزش و پرورش می پرسیم که تفسیر خودشان از این حرکت چیست؟

کرونا خیلی بیشتر از قبل شکاف‌های عمیق طبقاتی در آموزش و پرورش را آشکار کرده است. در جایی که شهریه برخی از مدارس دولتی به چند ده میلیون در سال می‌رسد و ثروتمندان بچه هایشان را غرق در امکانات آموزشی از مدارس غیرانتفاعی تا بسته‌های آموزشی و معلم خصوصی و... می‌کنند، مستضعفین سرزمین ما اینگونه در فقر و محرومیت، آینده را از دست می‌دهند، صندلی‌های مدیریت برای از این‌ها بهتران رزرو شده اند.