همه انسان‌ها یا دست کم همه شهروندان یک جامعه، فهرستی کمابیش مشترکی از خواسته‌ها دارند. بدین معنا که خواسته‌هاشان به تعدد گروه‌های اجتماعی، یا به تعدد افراد، متعدد و متکثر نمی‌شود. اگر چنین تعدد، تکثر، و تفاوتی در کار باشد، باز مطالبه‌ی شادکامی شهروندان از حکومت مطالبه‌ی امر محال است. هر حکومتی باید شادکامی شهروندان خود را آماج بگیرد و همه‌ی سیاست‌گذاری‌ها و خط‌مشی‌ها و تنظیمات و مقررات خود را وسائلی در جهت نیل به این هدف تلقی کند و پیش‌فرض‌هایی داشته باشد.