هر یک از کودکان کار آرزویی داشتند و آرزو را به گونه‌ای معنا می‌کردند. بزرگ‌مردانی کوچک که خوب می‌دانستند چرخ هیچ صندلی‌ای تا ابد برای هیچ انسانی نمی‌چرخد.

از صبح جلوی پاساژ ایستاده بود. هنوز زمستان نیامده، هوا سرد شده و دستان کوچکش مدام رنگ عوض می‌کنند. همه چیز خوب بود تا وقتی پدر از بالای داربست افتاد و دیگر روی پاهایش نایستاد. حالا دستان کوچک او بود که به جای مداد، بسته‌های دستمال کاغذی و آدامس و فال در دست می‌گرفت تا زندگی‌شان سرپا بایستد.