امسال در حالی به مناسبت ۱۶ آذر، روز دانشجو رسیدیم که به‌واسطه همه‌گیری بیماری کرونا، برای دومین ترم متوالی است که کلاس‌های دانشگاه‌ها به صورت کامل به شکل مجازی و در بستر وب برگزار می‌شود. عدم حضور دانشجویان در دانشگاه امکان برگزاری هیچ مراسمی برای گرامیداشت این روز و تکریم یاد شهدای جنبش دانشجویی و فریاد زدن مطالبات دانشگاه را نداده است. این فریاد، اما سال‌هاست که در گلوی دانشگاه مانده و خشک شده است. دیگر خبری از آن شوق و شور ۱۶ آذر در سال‌های دهه هفتاد و هشتاد نیست. روزگاری بود که جنجال‌های ۱۶ آذر تا مدت‌ها سرخط خبر‌های رسانه‌ها را از آن خود می‌کرد و ترجیع‌بند اظهارات مسئولین می‌شد. حالا، ولی شرایط به گونه‌ای شده که وزیر جوان ارتباطات به مناسبت این روز توییت می‌زند: «یک پیشنهاد به دانشجوها: جوانی کنید!» مقصود وزیر، سود بردن از عمر و نیروی بهترین سال‌های زندگی بوده و فراموشی غم و غصه‌های انباشته‌ای که هیچ کس نیست که ماحصل فضای سیاسی‌ای است که امثال آذری‌جهرمی بروکرات‌های آن هستند. جوانی، اما پیش از این برای دانشگاه تعریف دیگری داشت. برای سال‌ها در این مملکت شور و شوق جوانی نقاط عطفی در جنبش مطالبه‌گر دانشجویی رقم می‌زد و حالا گویی به اندازه یک عمر از آن روزگار دور افتاده‌ایم.