فعالیت استارتاپی در ایران حجم اقتصادی اندکی دارد، اما تلاش زیادی می‌طلبد، در این شرایط آیا اصولا اقدامی به صرفه است و توجیه اقتصادی دارد؟ مهاجرت استارت آپ‌ها و استارتاپی‌ها نشانه چیست؟ چرا موانع کسب و کار در ایران بدلیل حاکمیت نگاه بخشی و نگاه بالا و پائین مدیریتی (خود خدا پنداری مدیریت دولتی و حاکمیت مطلق و احمقانه اراده سازمان‌های دولتی) و کم توجهی به نگاه حکمرانی، تبدیل به نابودگر اقتصاد و توسعه ملی شده و کسی هم واکنش نشان نمی‌دهد؟ چه کسی پاسخگو به تصمیمات عموما سخیف دولتی متاثر کننده اقتصاد و بخشنامه‌های یک شبه برهم زننده نظم اقتصادی با هر توجیهی که باشد، است؟ نتیجه همه این رویداد‌ها و روایت ها، رسیدن به یک پرسش کلیدی برای آینده ایران اسلامی است، یا فعالیت استارتاپی در ایران صرفه اقتصادی دارد؟

نیجریه با ۹۰هاب تکنولوژی بیشترین قطب فناوری را در کشورهای مختلف دارد و پس‌از آن آفریقای‌جنوبی با ۷۸ هاب تکنولوژی، مصر با ۵۶، کنیا با ۵۰ قطب تکنولوژی، مراکش با ۳۱ و تونس با ۲۹ هاب حدود ۳۰کشور را زیر پوشش قرار داده‌اند.