زود رسیده بودم و منطقه برایم آشنا نبود. گفته بودند ساعت ۹ صبح روز جمعه، مقابل پلیس‌راه قرچک منتظر بمانم. دقایقی که گذشت خودروی ال‌۹۰ کنارم توقف کرد؛ راننده که مشاور آقای مسئول بود از ماشین پیاده شد و سلام و احوالپرسی کرد. دلهره داشتم، رفتن به زندانِ بدنام زنان به اندازه کافی ترسناک بود، چه برسد به رکورد‌های ۳۰۰ نفری جان‌باختگان کرونا. به من گفتند پشت‌سرشان بروم، فهمیدم تنها زن همراه گروه من هستم.