فکر گذشته‌های ازدست‌رفته اندوه‌بار است، اینکه همیشه در حسرت همنشینی با کسانی باشی که برنمی‌گردند یا خوشی‌هایی که بنا نیست دوباره تجربه‌اش کنی. این اندوه گذشته چیزی نیست جز نوستالژی: یک احساس دلتنگی که گاه تا سرحد بیماری پیش می‌رود و بعضاً به افسردگی می‌انجامد. اما اگر این گذشته صرفاً یک خاطرۀ تحریف‌شده باشد، چه؟ آیا نوستالژی یک بهانه‌جویی ساده است یا واقعیتی که می‌شود آرمان‌شهرِ آینده را بر روی آن بنا کرد؟