«.. شعر گفتن کاری است نا ممکن.‌ای شاعران ممکن! این سطر‌های کج چیست؟ این بند‌های سست که کهنه‌های خود را از آن در هر مجله می‌آویزید؟ زیرا که جاودانگی ارزان نیست بر سنگ گور من بنویسید: مُردم! از بس که شعر بد خواندم!» این گزیده‌ای از اشعار یک فیلسوف و منطق‌دان ایرانی است که ارتباط وثیقی بین «منطق» و «شعر» می‌یابد و حتی در زندگی روزمره، ردپای منطق را بسیار پررنگ می‌بیند.